بس گمان و وهم آید در ضمیر ** کان نباشد حق و صادق ای امیر

ان بعض الظن اثم است ای وزیر ** نیست استم راست خاصه بر فقیر

شه نگیرد آنک می‌رنجاندش ** از چه گیرد آنک می‌خنداندش 2570

گفت صاحب پیش شه جاگیر شد ** کاشف این مکر و این تزویر شد

گفت دلقک را سوی زندان برید ** چاپلوس و زرق او را کم خرید

می‌زنیدش چون دهل اشکم‌تهی ** تا دهل‌وار او دهدمان آگهی

تر و خشک و پر و تی باشد دهل ** بانگ او آگه کند ما را ز کل

تا بگوید سر خود از اضطرار ** آنچنان که گیرد این دلها قرار 2575

چون طمانینست صدق و با فروغ ** دل نیارامد به گفتار دروغ

کذب چون خس باشد و دل چون دهان ** خس نگردد در دهان هرگز نهان

تا درو باشد زبانی می‌زند ** تا به دانش از دهان بیرون کند

خاصه که در چشم افتد خس ز باد ** چشم افتد در نم و بند و گشاد

ما پس این خس را زنیم اکنون لگد ** تا دهان و چشم ازین خس وا رهد 2580

گفت دلقک ای ملک آهسته باش ** روی حلم و مغفرت را کم‌خراش

تا بدین حد چیست تعجیل نقم ** من نمی‌پرم به دست تو درم

آن ادب که باشد از بهر خدا ** اندر آن مستعجلی نبود روا

وآنچ باشد طبع و خشم و عارضی ** می‌شتابد تا نگردد مرتضی

ترسد ار آید رضا خشمش رود ** انتقام و ذوق آن فایت شود 2585

شهوت کاذب شتابد در طعام ** خوف فوت ذوق هست آن خود سقام

اشتها صادق بود تاخیر به ** تا گواریده شود آن بی‌گره

تو پی دفع بلایم می‌زنی ** تا ببینی رخنه را بندش کنی

تا از آن رخنه برون ناید بلا ** غیر آن رخنه بسی دارد قضا

چاره‌ی دفع بلا نبود ستم ** چاره احسان باشد و عفو و کرم 2590

گفت الصدقه مرد للبلا ** داو مرضاک به صدقه یا فتی

صدقه نبود سوختن درویش را ** کور کردن چشم حلم‌اندیش را