که در آن دم که ببری زین معین ** مبتلی گردی تو با بس القرین

حکایت تعلق موش با چغز و بستن پای هر دو به رشته‌ای دراز و بر کشیدن زاغ موش را و معلق شدن چغز و نالیدن و پشیمانی او از تعلق با غیر جنس و با جنس خود ناساختن

از قضا موشی و چغزی با وفا ** بر لب جو گشته بودند آشنا

هر دو تن مربوط میقاتی شدند ** هر صباحی گوشه‌ای می‌آمدند

نرد دل با هم‌دگر می‌باختند ** از وساوس سینه می‌پرداختند

هر دو را دل از تلاقی متسع ** هم‌دگر را قصه‌خوان و مستمع 2635

رازگویان با زبان و بی‌زبان ** الجماعه رحمه را تاویل دان

آن اشر چون جفت آن شاد آمدی ** پنج ساله قصه‌اش یاد آمدی

جوش نطق از دل نشان دوستیست ** بستگی نطق از بی‌الفتیست

دل که دلبر دید کی ماند ترش ** بلبلی گل دید کی ماند خمش

ماهی بریان ز آسیب خضر ** زنده شد در بحر گشت او مستقر 2640

یار را با یار چون بنشسته شد ** صد هزاران لوح سر دانسته شد

لوح محفوظ است پیشانی یار ** راز کونینش نماید آشکار

هادی راهست یار اندر قدوم ** مصطفی زین گفت اصحابی نجوم

نجم اندر ریگ و دریا رهنماست ** چشم اندر نجم نه کو مقتداست

چشم را با روی او می‌دار جفت ** گرد منگیزان ز راه بحث و گفت 2645

زانک گردد نجم پنهان زان غبار ** چشم بهتر از زبان با عثار

تا بگوید او که وحیستش شعار ** کان نشاند گرد و ننگیزد غبار

چون شد آدم مظهر وحی و وداد ** ناطقه‌ی او علم الاسما گشاد

نام هر چیزی چنانک هست آن ** از صحیفه‌ی دل روی گشتش زبان

فاش می‌گفتی زبان از ریتش ** جمله را خاصیت و ماهیتش 2650

آنچنان نامی که اشیا را سزد ** نه چنانک حیز را خواند اسد

نوح نهصد سال در راه سوی ** بود هر روزیش تذکیر نوی

لعل او گویا ز یاقوت القلوب ** نه رساله خوانده نه قوت القلوب

وعظ را ناموخته هیچ از شروح ** بلک ینبوع کشوف و شرح روح

زان میی کان می چو نوشیده شود ** آب نطق از گنگ جوشیده شود 2655