تلخ آمد بر دل چغز این حدیث ** که مرا در عقده آرد این خبیث

هر کراهت در دل مرد بهی ** چون در آید از فنی نبود تهی

وصف حق دان آن فراست را نه وهم ** نور دل از لوح کل کردست فهم

امتناع پیل از سیران ببیت ** با جد آن پیلبان و بانگ هیت 2745

جانب کعبه نرفتی پای پیل ** با همه لت نه کثیر و نه قلیل

گفتیی خود خشک شد پاهای او ** یا بمرد آن جان صول‌افزای او

چونک کردندی سرش سوی یمن ** پیل نر صد اسپه گشتی گام‌زن

حس پیل از زخم غیب آگاه بود ** چون بود حس ولی با ورود

نه که یعقوب نبی آن پاک‌خو ** بهر یوسف با همه اخوان او 2750

از پدر چون خواستندش دادران ** تا برندش سوی صحرا یک زمان

جمله گفتندش میندیش از ضرر ** یک دو روزش مهلتی ده ای پدر

که چرا ما را نمی داری امین ** یوسف خود را به سیران و ظعین

تا به هم در مرجها بازی کنیم ** ما درین دعوت امین و محسنیم

گفت این دانم که نقلش از برم ** می‌فروزد در دلم درد و سقم 2755

این دلم هرگز نمی‌گوید دروغ ** که ز نور عرش دارد دل فروغ

آن دلیل قاطعی بد بر فساد ** وز قضا آن را نکرد او اعتداد

در گذشت از وی نشانی آن‌چنان ** که قضا در فلسفه بود آن زمان

این عجب نبود که کور افتد به چاه ** بوالعجب افتادن بینای راه

این قضا را گونه گون تصریفهاست ** چشم‌بندش یفعل‌الله ما یشاست 2760

هم بداند هم نداند دل فنش ** موم گردد بهر آن مهر آهنش

گوییی دل گویدی که میل او ** چون درین شد هرچه افتد باش گو

خویش را زین هم مغفل می‌کند ** در عقالش جان معقل می‌کند

گر شود مات اندرین آن بوالعلا ** آن نباشد مات باشد ابتلا

یک بلا از صد بلااش وا خرد ** یک هبوطش بر معارجها برد 2765

خام شوخی که رهانیدش مدام ** از خمار صد هزاران زشت خام