حس پیل از زخم غیب آگاه بود ** چون بود حس ولی با ورود

نه که یعقوب نبی آن پاک‌خو ** بهر یوسف با همه اخوان او 2750

از پدر چون خواستندش دادران ** تا برندش سوی صحرا یک زمان

جمله گفتندش میندیش از ضرر ** یک دو روزش مهلتی ده ای پدر

که چرا ما را نمی داری امین ** یوسف خود را به سیران و ظعین

تا به هم در مرجها بازی کنیم ** ما درین دعوت امین و محسنیم

گفت این دانم که نقلش از برم ** می‌فروزد در دلم درد و سقم 2755

این دلم هرگز نمی‌گوید دروغ ** که ز نور عرش دارد دل فروغ

آن دلیل قاطعی بد بر فساد ** وز قضا آن را نکرد او اعتداد

در گذشت از وی نشانی آن‌چنان ** که قضا در فلسفه بود آن زمان

این عجب نبود که کور افتد به چاه ** بوالعجب افتادن بینای راه

این قضا را گونه گون تصریفهاست ** چشم‌بندش یفعل‌الله ما یشاست 2760

هم بداند هم نداند دل فنش ** موم گردد بهر آن مهر آهنش

گوییی دل گویدی که میل او ** چون درین شد هرچه افتد باش گو

خویش را زین هم مغفل می‌کند ** در عقالش جان معقل می‌کند

گر شود مات اندرین آن بوالعلا ** آن نباشد مات باشد ابتلا

یک بلا از صد بلااش وا خرد ** یک هبوطش بر معارجها برد 2765

خام شوخی که رهانیدش مدام ** از خمار صد هزاران زشت خام

عاقبت او پخته و استاد شد ** جست از رق جهان و آزاد شد

از شراب لایزالی گشت مست ** شد ممیز از خلایق باز رست

ز اعتقاد سست پر تقلیدشان ** وز خیال دیده‌ی بی‌دیدشان

ای عجب چه فن زند ادراکشان ** پیش جزر و مد بحر بی‌نشان 2770

زان بیابان این عمارت‌ها رسید ** ملک و شاهی و وزارتها رسید

زان بیابان عدم مشتاق شوق ** می‌رسند اندر شهادت جوق جوق

کاروان بر کاروان زین بادیه ** می‌رسد در هر مسا و غادیه