چون سگی بانگی بزد از سوی راست ** گفت می‌گوید که سلطان با شماست

خاک بو کرد آن دگر از ربوه‌ای ** گفت این هست از وثاق بیوه‌ای

پس کمند انداخت استاد کمند ** تا شدند آن سوی دیوار بلند

جای دیگر خاک را چون بوی کرد ** گفت خاک مخزن شاهیست فرد 2845

نقب‌زن زد نقب در مخزن رسید ** هر یکی از مخزن اسبابی کشید

بس زر و زربفت و گوهرهای زفت ** قوم بردند و نهان کردند تفت

شه معین دید منزل‌گاهشان ** حلیه و نام و پناه و راهشان

خویش را دزدید ازیشان بازگشت ** روز در دیوان بگفت آن سرگذشت

پس روان گشتند سرهنگان مست ** تا که دزدان را گرفتند و ببست 2850

دست‌بسته سوی دیوان آمدند ** وز نهیب جان خود لرزان شدند

چونک استادند پیش تخت شاه ** یار شبشان بود آن شاه چو ماه

آنک چشمش شب بهرکه انداختی ** روز دیدی بی شکش بشناختی

شاه را بر تخت دید و گفت این ** بود با ما دوش شب‌گرد و قرین

آنک چندین خاصیت در ریش اوست ** این گرفت ما هم از تفتیش اوست 2855

عارف شه بود چشمش لاجرم ** بر گشاد از معرفت لب با حشم

گفت و هو معکم این شاه بود ** فعل ما می‌دید و سرمان می‌شنود

چشم من ره برد شب شه را شناخت ** جمله شب با روی ماهش عشق باخت

امت خود را بخواهم من ازو ** کو نگرداند ز عارف هیچ رو

چشم عارف دان امان هر دو کون ** که بدو یابید هر بهرام عون 2860

زان محمد شافع هر داغ بود ** که ز جز شه چشم او مازاغ بود

در شب دنیا که محجوبست شید ** ناظر حق بود و زو بودش امید

از الم نشرح دو چشمش سرمه یافت ** دید آنچ جبرئیل آن بر نتافت

مر یتیمی را که سرمه حق کشد ** گردد او در یتیم با رشد

نور او بر ذره‌ها غالب شود ** آن‌چنان مطلوب را طالب شود 2865

در نظر بودش مقامات العباد ** لاجرم نامش خدا شاهد نهاد