باز اشهب را چو باشد خوی موش ** ننگ موشان باشد و عار وحوش

خوی آن هاروت و ماروت ای پسر ** چون بگشت و دادشان خوی بشر

در فتادند از لنحن الصافون ** در چه بابل ببسته سرنگون

لوح محفوظ از نظرشان دور شد ** لوح ایشان ساحر و مسحور شد 3005

پر همان و سر همان هیکل همان ** موسیی بر عرش و فرعونی مهان

در پی خو باش و با خوش‌خو نشین ** خوپذیری روغن گل را ببین

خاک گور از مرد هم یابد شرف ** تا نهد بر گور او دل روی و کف

خاک از همسایگی جسم پاک ** چون مشرف آمد و اقبال‌ناک

پس تو هم الجار ثم الدار گو ** گر دلی داری برو دلدار جو 3010

خاک او هم‌سیرت جان می‌شود ** سرمه‌ی چشم عزیزان می‌شود

ای بسا در گور خفته خاک‌وار ** به ز صد احیا به نفع و انتشار

سایه برده او و خاکش سایه‌مند ** صد هزاران زنده در سایه‌ی ویند

داستان آن مرد کی وظیفه داشت از محتسب تبریز و وامها کرده بود بر امید آن وظیفه و او را خبر نه از وفات او حاصل از هیچ زنده‌ای وام او گزارده نشد الا از محتسب متوفی گزارده شد چنانک گفته‌اند لیس من مات فاستراح بمیت انما المیت میت الاحیاء

آن یکی درویش ز اطراف دیار ** جانب تبریز آمد وامدار

نه هزارش وام بد از زر مگر ** بود در تبریز بدرالدین عمر 3015

محتسب بد او به دل بحر آمده ** هر سر مویش یکی حاتم‌کده

حاتم ار بودی گدای او شدی ** سر نهادی خاک پای او شدی

گر بدادی تشنه را بحری زلال ** در کرم شرمنده بودی زان نوال

ور بکردی ذره‌ای را مشرقی ** بودی آن در همتش نالایقی

بر امید او بیامد آن غریب ** کو غریبان را بدی خویش و نسیب 3020

با درش بود آن غریب آموخته ** وام بی‌حد از عطایش توخته

هم به پشت آن کریم او وام کرد ** که ببخششهاش واثق بود مرد

لا ابالی گشته زو و وام‌جو ** بر امید قلزم اکرام‌خو

وام‌داران روترش او شادکام ** هم‌چو گل خندان از آن روض الکرام

گرم شد پشتش ز خورشید عرب ** چه غمستش از سبال بولهب 3025

چونک دارد عهد و پیوند سحاب ** کی دریغ آید ز سقایانش آب