اختران بسیار و خورشید ار یکیست ** پیش او بنیاد ایشان مندکیست

گر هزاران موش پیش آرند سر ** گربه را نه ترس باشد نه حذر

کی به پیش آیند موشان ای فلان ** نیست جمعیت درون جانشان

هست جمعیت به صورتها فشار ** جمع معنی خواه هین از کردگار

نیست جمعیت ز بسیاری جسم ** جسم را بر باد قایم دان چو اسم 3045

در دل موش ار بدی جمعیتی ** جمع گشتی چند موش از حمیتی

بر زدندی چون فدایی حمله‌ای ** خویش را بر گربه‌ی بی‌مهله‌ای

آن یکی چشمش بکندی از ضراب ** وان دگر گوشش دریدی هم به ناب

وان دگر سوراخ کردی پهلوش ** از جماعت گم شدی بیرون شوش

لیک جمعیت ندارد جان موش ** بجهد از جانش به بانگ گربه هوش 3050

خشک گردد موش زان گربه‌ی عیار ** گر بود اعداد موشان صد هزار

از رمه‌ی انبه چه غم قصاب را ** انبهی هش چه بندد خواب را

مالک الملک است جمعیت دهد ** شیر را تا بر گله‌ی گوران جهد

صد هزاران گور ده‌شاخ و دلیر ** چون عدم باشند پیش صول شیر

مالک الملک است بدهد ملک حسن ** یوسفی را تا بود چون ماء مزن 3055

در رخی بنهد شعاع اختری ** که شود شاهی غلام دختری

بنهد اندر روی دیگر نور خود ** که ببیند نیم‌شب هر نیک و بد

یوسف و موسی ز حق بردند نور ** در رخ و رخسار و در ذات الصدور

روی موسی بارقی انگیخته ** پیش رو او توبره آویخته

نور رویش آن‌چنان بردی بصر ** که زمرد از دو دیده‌ی مار کر 3060

او ز حق در خواسته تا توبره ** گردد آن نور قوی را ساتره

توبره گفت از گلیمت ساز هین ** کان لباس عارفی آمد امین

کان کسا از نور صبری یافتست ** نور جان در تار و پودش تافتست

جز چنین خرقه نخواهد شد صوان ** نور ما را بر نتابد غیر آن

کوه قاف ار پیش آید بهرسد ** هم‌چو کوه طور نورش بر درد 3065