چون شدی زیبا بدان زیبا رسی ** که رهاند روح را از بی‌کسی

چون شدی زیبا بدان زیبا رسی ** که رهاند روح را از بی‌کسی 3100

پرورش مر باغ جانها را نمش ** زنده کرده مرده‌ی غم را دمش

نه همه ملک جهان دون دهد ** صد هزاران ملک گوناگون دهد

بر سر ملک جمالش داد حق ** ملکت تعبیر بی‌درس و سبق

ملکت حسنش سوی زندان کشید ** ملکت علمش سوی کیوان کشید

شه غلام او شد از علم و هنر ** ملک علم از ملک حسن استوده‌تر 3105

رجوع کردن به حکایت آن شخص وام کرده و آمدن او به امید عنایت آن محتسب سوی تبریز

آن غریب ممتحن از بیم وام ** در ره آمد سوی آن دارالسلام

شد سوی تبریز و کوی گلستان ** خفته اومیدش فراز گل ستان

زد ز دارالملک تبریز سنی ** بر امیدش روشنی بر روشنی

جانش خندان شد از آن روضه‌ی رجال ** از نسیم یوسف و مصر وصال

گفت یا حادی انخ لی ناقتی ** جاء اسعادی و طارت فاقتی 3110

ابرکی یا ناقتی طاب الامور ** ان تبریزا مناخات الصدور

اسرحی یا ناقتی حول الریاض ** ان تبریزا لنا نعم المفاض

ساربانا بار بگشا ز اشتران ** شهر تبریزست و کوی گلستان

فر فردوسیست این پالیز را ** شعشعه‌ی عرشیست این تبریز را

هر زمانی نور روح‌انگیز جان ** از فراز عرش بر تبریزیان 3115

چون وثاق محتسب جست آن غریب ** خلق گفتندش که بگذشت آن حبیب

او پریر از دار دنیا نقل کرد ** مرد و زن از واقعه‌ی او روی‌زرد

رفت آن طاوس عرشی سوی عرش ** چون رسید از هاتفانش بوی عرش

سایه‌اش گرچه پناه خلق بود ** در نوردید آفتابش زود زود

راند او کشتی ازین ساحل پریر ** گشته بود آن خواجه زین غم‌خانه سیر 3120

نعره‌ای زد مرد و بیهوش اوفتاد ** گوییا او نیز در پی جان بداد

پس گلاب و آب بر رویش زدند ** همرهان بر حالتش گریان شدند

تا به شب بی‌خویش بود و بعد از آن ** نیم مرده بازگشت از غیب جان

باخبر شدن آن غریب از وفات آن محتسب و استغفار او از اعتماد بر مخلوق و تعویل بر عطای مخلوق و یاد نعمتهای حق کردنش و انابت به حق از جرم خود ثم الذین کفروا بربهم یعدلون

چون به هوش آمد بگفت ای کردگار ** مجرمم بودم به خلق اومیدوار