هیچ ناورد از ره کدیه به دست ** غیر صد دینار آن کدیه‌پرست

هیچ ناورد از ره کدیه به دست ** غیر صد دینار آن کدیه‌پرست 3250

پای مرد آمد بدو دستش گرفت ** شد بگور آن کریم بس شگفت

گفت چون توفیق یابد بنده‌ای ** که کند مهمانی فرخنده‌ای

مال خود ایثار راه او کند ** جاه خود ایثار جاه او کند

شکر او شکر خدا باشد یقین ** چون به احسان کرد توفیقش قرین

ترک شکرش ترک شکر حق بود ** حق او لا شک به حق ملحق بود 3255

شکر می‌کن مر خدا را در نعم ** نیز می‌کن شکر و ذکر خواجه هم

رحمت مادر اگر چه از خداست ** خدمت او هم فریضه‌ست و سزاست

زین سبب فرمود حق صلوا علیه ** که محمد بود محتال الیه

در قیامت بنده را گوید خدا ** هین چه کردی آنچ دادم من ترا

گوید ای رب شکر تو کردم به جان ** چون ز تو بود اصل آن روزی و نان 3260

گویدش حق نه نکردی شکر من ** چون نکردی شکر آن اکرام‌فن

بر کریمی کرده‌ای ظلم و ستم ** نه ز دست او رسیدت نعمتم

چون به گور آن ولی‌نعمت رسید ** گشت گریان زار و آمد در نشید

گفت ای پشت و پناه هر نبیل ** مرتجی و غوث ابناء السبیل

ای غم ارزاق ما بر خاطرت ** ای چو رزق عام احسان و برت 3265

ای فقیران را عشیره و والدین ** در خراج و خرج و در ایفاء دین

ای چو بحر از بهر نزدیکان گهر ** داده و تحفه سوی دوران مطر

پشت ما گرم از تو بود ای آفتاب ** رونق هر قصر و گنج هر خراب

ای در ابرویت ندیده کس گره ** ای چو میکائیل راد و رزق‌ده

ای دلت پیوسته با دریای غیب ** ای به قاف مکرمت عنقای غیب 3270

یاد ناورده که از مالم چه رفت ** سقف قصد همتت هرگز نکفت

ای من و صد هم‌چو من در ماه و سال ** مر ترا چون نسل تو گشته عیال

نقد ما و جنس ما و رخت ما ** نام ما و فخر ما و بخت ما

تو نمردی ناز و بخت ما بمرد ** عیش ما و رزق مستوفی بمرد