گوید ای رب شکر تو کردم به جان ** چون ز تو بود اصل آن روزی و نان

گوید ای رب شکر تو کردم به جان ** چون ز تو بود اصل آن روزی و نان 3260

گویدش حق نه نکردی شکر من ** چون نکردی شکر آن اکرام‌فن

بر کریمی کرده‌ای ظلم و ستم ** نه ز دست او رسیدت نعمتم

چون به گور آن ولی‌نعمت رسید ** گشت گریان زار و آمد در نشید

گفت ای پشت و پناه هر نبیل ** مرتجی و غوث ابناء السبیل

ای غم ارزاق ما بر خاطرت ** ای چو رزق عام احسان و برت 3265

ای فقیران را عشیره و والدین ** در خراج و خرج و در ایفاء دین

ای چو بحر از بهر نزدیکان گهر ** داده و تحفه سوی دوران مطر

پشت ما گرم از تو بود ای آفتاب ** رونق هر قصر و گنج هر خراب

ای در ابرویت ندیده کس گره ** ای چو میکائیل راد و رزق‌ده

ای دلت پیوسته با دریای غیب ** ای به قاف مکرمت عنقای غیب 3270

یاد ناورده که از مالم چه رفت ** سقف قصد همتت هرگز نکفت

ای من و صد هم‌چو من در ماه و سال ** مر ترا چون نسل تو گشته عیال

نقد ما و جنس ما و رخت ما ** نام ما و فخر ما و بخت ما

تو نمردی ناز و بخت ما بمرد ** عیش ما و رزق مستوفی بمرد

واحد کالالف در رزم و کرم ** صد چو حاتم گاه ایثار نعم 3275

حاتم ار مرده به مرده می‌دهد ** گردگان‌های شمرده می‌دهد

تو حیاتی می‌دهی در هر نفس ** کز نفیسی می‌نگنجد در نفس

تو حیاتی می‌دهی بس پایدار ** نقد زر بی‌کساد و بی‌شمار

وارثی نا بوده یک خوی ترا ** ای فلک سجده کنان کوی ترا

خلق را از گرگ غم لطفت شبان ** چون کلیم الله شبان مهربان 3280

گوسفندی از کلیم الله گریخت ** پای موسی آبله شد نعل ریخت

در پی او تا به شب در جست و جو ** وان رمه غایب شده از چشم او

گوسفند از ماندگی شد سست و ماند ** پس کلیم الله گرد از وی فشاند

کف همی‌مالید بر پشت و سرش ** می‌نواخت از مهر هم‌چون مادرش