وارثی نا بوده یک خوی ترا ** ای فلک سجده کنان کوی ترا

خلق را از گرگ غم لطفت شبان ** چون کلیم الله شبان مهربان 3280

گوسفندی از کلیم الله گریخت ** پای موسی آبله شد نعل ریخت

در پی او تا به شب در جست و جو ** وان رمه غایب شده از چشم او

گوسفند از ماندگی شد سست و ماند ** پس کلیم الله گرد از وی فشاند

کف همی‌مالید بر پشت و سرش ** می‌نواخت از مهر هم‌چون مادرش

نیم ذره طیرگی و خشم نی ** غیر مهر و رحم و آب چشم نی 3285

گفت گیرم بر منت رحمی نبود ** طبع تو بر خود چرا استم نمود

با ملایک گفت یزدان آن زمان ** که نبوت را نمی‌زیبد فلان

مصطفی فرمود خود که هر نبی ** کرد چوپانیش برنا یا صبی

بی‌شبانی کردن و آن امتحان ** حق ندادش پیشوایی جهان

گفت سایل هم تو نیز ای پهلوان ** گفت من هم بوده‌ام دهری شبان 3290

تا شود پیدا وقار و صبرشان ** کردشان پیش از نبوت حق شبان

هر امیری کو شبانی بشر ** آن‌چنان آرد که باشد متمر

حلم موسی‌وار اندر رعی خود ** او به جا آرد به تدبیر و خرد

لاجرم حقش دهد چوپانیی ** بر فراز چرخ مه روحانیی

آنچنان که انبیا را زین رعا ** بر کشید و داد رعی اصفیا 3295

خواجه باری تو درین چوپانیت ** کردی آنچ کور گردد شانیت

دانم آنجا در مکافات ایزدت ** سروری جاودانه بخشدت

بر امید کف چون دریای تو ** بر وظیفه دادن و ایفای تو

وام کردم نه هزار از زر گزاف ** تو کجایی تا شود این درد صاف

تو کجایی تا که خندان چون چمن ** گویی بستان آن و ده چندان ز من 3300

تو کجایی تا مرا خندان کنی ** لطف و احسان چون خداوندان کنی

تو کجایی تا بری در مخزنم ** تا کنی از وام و فاقه آمنم

من همی‌گویم بس و تو مفضلم ** گفته کین هم گیر از بهر دلم