بی‌شبانی کردن و آن امتحان ** حق ندادش پیشوایی جهان

گفت سایل هم تو نیز ای پهلوان ** گفت من هم بوده‌ام دهری شبان 3290

تا شود پیدا وقار و صبرشان ** کردشان پیش از نبوت حق شبان

هر امیری کو شبانی بشر ** آن‌چنان آرد که باشد متمر

حلم موسی‌وار اندر رعی خود ** او به جا آرد به تدبیر و خرد

لاجرم حقش دهد چوپانیی ** بر فراز چرخ مه روحانیی

آنچنان که انبیا را زین رعا ** بر کشید و داد رعی اصفیا 3295

خواجه باری تو درین چوپانیت ** کردی آنچ کور گردد شانیت

دانم آنجا در مکافات ایزدت ** سروری جاودانه بخشدت

بر امید کف چون دریای تو ** بر وظیفه دادن و ایفای تو

وام کردم نه هزار از زر گزاف ** تو کجایی تا شود این درد صاف

تو کجایی تا که خندان چون چمن ** گویی بستان آن و ده چندان ز من 3300

تو کجایی تا مرا خندان کنی ** لطف و احسان چون خداوندان کنی

تو کجایی تا بری در مخزنم ** تا کنی از وام و فاقه آمنم

من همی‌گویم بس و تو مفضلم ** گفته کین هم گیر از بهر دلم

چون همی‌گنجد جهانی زیر طین ** چون بگنجد آسمانی در زمین

حاش لله تو برونی زین جهان ** هم به وقت زندگی هم این زمان 3305

در هوای غیب مرغی می‌پرد ** سایه‌ی او بر زمینی می‌زند

جسم سایه‌ی سایه‌ی سایه‌ی دلست ** جسم کی اندر خور پایه‌ی دلست

مرد خفته روح او چون آفتاب ** در فلک تابان و تن در جامه خواب

جان نهان اندر خلا هم‌چون سجاف ** تن تقلب می‌کند زیر لحاف

روح چون من امر ربی مختفیست ** هر مثالی که بگویم منتفیست 3310

ای عجب کو لعل شکربار تو ** وان جوابات خوش و اسرار تو

ای عجب کو آن عقیق قندخا ** آن کلید قفل مشکل‌های ما

ای عجب کو آن دم چون ذوالفقار ** آنک کردی عقل‌ها را بی‌قرار