آنچ بعد العسر یسر او دیده بود ** با غریب از قصه‌ی آن لب گشود

نیم‌شب بگذشت و افسانه کنان ** خوابشان انداخت تا مرعای جان

دید پامرد آن همایون خواجه را ** اندر آن شب خواب بر صدر سرا

خواجه گفت ای پای‌مرد با نمک ** آنچ گفتی من شنیدم یک به یک

لیک پاسخ دادنم فرمان نبود ** بی‌اشارت لب نیارستم گشود 3525

ما چو واقف گشته‌ایم از چون و چند ** مهر با لب‌های ما بنهاده‌اند

تا نگردد رازهای غیب فاش ** تا نگردد منهدم عیش و معاش

تا ندرد پرده‌ی غفلت تمام ** تا نماند دیگ محنت نیم‌خام

ما همه گوشیم کر شد نقش گوش ** ما همه نطقیم لیکن لب خموش

هر چه ما دادیم دیدیم این زمان ** این جهان پرده‌ست و عینست آن جهان 3530

روز کشتن روز پنهان کردنست ** تخم در خاکی پریشان کردنست

وقت بدرودن گه منجل زدن ** روز پاداش آمد و پیدا شدن

گفتن خواجه در خواب به آن پای‌مرد وجوه وام آن دوست را کی آمده بود و نشان دادن جای دفن آن سیم و پیغام کردن به وارثان کی البته آن را بسیار نبینند وهیچ باز نگیرند و اگر چه او هیچ از آن قبول نکند یا بعضی را قبول نکند هم آنجا بگذارند تا هر آنک خواهد برگیرد کی من با خدا نذرها کردم کی از آن سیم به من و به متعلقان من حبه‌ای باز نگردد الی آخره

بشنو اکنون داد مهمان جدید ** من همی دیدم که او خواهد رسید

من شنوده بودم از وامش خبر ** بسته بهر او دو سه پاره گهر

که وفای وام او هستند و بیش ** تا که ضیفم را نگردد سینه ریش 3535

وام دارد از ذهب او نه هزار ** وام را از بعض این گو بر گزار

فضله ماند زین بسی گو خرج کن ** در دعایی گو مرا هم درج کن

خواستم تا آن به دست خود دهم ** در فلان دفتر نوشتست این قسم

خود اجل مهلت ندادم تا که من ** خفیه بسپارم بدو در عدن

لعل و یاقوتست بهر وام او ** در خنوری و نبشته نام او 3540

در فلان طاقیش مدفون کرده‌ام ** من غم آن یار پیشین خورده‌ام

قیمت آن را نداند جز ملوک ** فاجتهد بالبیع ان لا یخدعوک

در بیوع آن کن تو از خوف غرار ** که رسول آموخت سه روز اختیار

از کساد آن مترس و در میفت ** که رواج آن نخواهد هیچ خفت

وارثانم را سلام من بگو ** وین وصیت را بگو هم مو به مو 3545