فضله ماند زین بسی گو خرج کن ** در دعایی گو مرا هم درج کن

خواستم تا آن به دست خود دهم ** در فلان دفتر نوشتست این قسم

خود اجل مهلت ندادم تا که من ** خفیه بسپارم بدو در عدن

لعل و یاقوتست بهر وام او ** در خنوری و نبشته نام او 3540

در فلان طاقیش مدفون کرده‌ام ** من غم آن یار پیشین خورده‌ام

قیمت آن را نداند جز ملوک ** فاجتهد بالبیع ان لا یخدعوک

در بیوع آن کن تو از خوف غرار ** که رسول آموخت سه روز اختیار

از کساد آن مترس و در میفت ** که رواج آن نخواهد هیچ خفت

وارثانم را سلام من بگو ** وین وصیت را بگو هم مو به مو 3545

تا ز بسیاری آن زر نشکهند ** بی‌گرانی پیش آن مهمان نهند

ور بگوید او نخواهم این فره ** گو بگیر و هر که را خواهی بده

زانچ دادم باز نستانم نقیر ** سوی پستان باز ناید هیچ شیر

گشته باشد هم‌چو سگ قی را اکول ** مسترد نحله بر قول رسول

ور ببندد در نباید آن زرش ** تا بریزند آن عطا را بر درش 3550

هر که آنجا بگذرد زر می‌برد ** نیست هدیه‌ی مخلصان را مسترد

بهر او بنهاده‌ام آن از دو سال ** کرده‌ام من نذرها با ذوالجلال

ور روا دارند چیزی زان ستد ** بیست چندان خو زیانشان اوفتد

گر روانم را پژولانند زود ** صد در محنت بریشان بر گشود

از خدا اومید دارم من لبق ** که رساند حق را در مستحق 3555

دو قضیه‌ی دیگر او را شرح داد ** لب به ذکر آن نخواهم بر گشاد

تا بماند دو قضیه سر و راز ** هم نگردد مثنوی چندین دراز

برجهید از خواب انگشتک‌زنان ** گه غزل‌گویان و گه نوحه‌کنان

گفت مهمان در چه سوداهاستی ** پای‌مردا مست و خوش بر خاستی

تا چه دیدی خواب دوش ای بوالعلا ** که نمی‌گنجی تو در شهر و فلا 3560

خواب دیده پیل تو هندوستان ** که رمیدستی ز حلقه‌ی دوستان