تا خری پیری گریزد زان نفیس ** گاو بیند شاه نی یعنی بلیس

حکایت آن پادشاه و وصیت کردن او سه پسر خویش را کی درین سفر در ممالک من فلان جا چنین ترتیب نهید و فلان جا چنین نواب نصب کنید اما الله الله به فلان قلعه مروید و گرد آن مگردید

بود شاهی شاه را بد سه پسر ** هر سه صاحب‌فطنت و صاحب‌نظر

هر یکی از دیگری استوده‌تر ** در سخا و در وغا و کر و فر

پیش شه شه‌زادگان استاده جمع ** قرة العینان شه هم‌چون سه شمع 3585

از ره پنهان ز عینین پسر ** می‌کشید آبی نخیل آن پدر

تا ز فرزند آب این چشمه شتاب ** می‌رود سوی ریاض مام و باب

تازه می‌باشد ریاض والدین ** گشته جاری عینشان زین هر دو عین

چون شود چشمه ز بیماری علیل ** خشک گردد برگ و شاخ آن نخیل

خشکی نخلش همی‌گوید پدید ** که ز فرزندان شجر نم می‌کشید 3590

ای بسا کاریز پنهان هم‌چنین ** متصل با جانتان یا غافلین

ای کشیده ز آسمان و از زمین ** مایه‌ها تا گشته جسم تو سمین

عاریه‌ست این کم همی‌باید فشارد ** کانچ بگرفتی همی‌باید گزارد

جز نفخت کان ز وهاب آمدست ** روح را باش آن دگرها بیهدست

بیهده نسبت به جان می‌گویمش ** نی بنسبت با صنیع محکمش 3595

بیان استمداد عارف از سرچشمه‌ی حیات ابدی و مستغنی شدن او از استمداد و اجتذاب از چشمه‌های آبهای بی‌وفا کی علامة ذالک التجافی عن دار الغرور کی آدمی چون بر مددهای آن چشمه‌ها اعتماد کند در طلب چشمه‌ی باقی دایم سست شود کاری ز درون جان تو می‌باید کز عاریه‌ها ترا دری نگشاید یک چشمه‌ی آب از درون خانه به زان جویی که آن ز بیرون آید

حبذا کاریز اصل چیزها ** فارغت آرد ازین کاریزها

تو ز صد ینبوع شربت می‌کشی ** هرچه زان صد کم شود کاهد خوشی

چون بجوشید از درون چشمه‌ی سنی ** ز استراق چشمه‌ها گردی غنی

قرةالعینت چو ز آب و گل بود ** راتبه‌ی این قره درد دل بود

قلعه را چون آب آید از برون ** در زمان امن باشد بر فزون 3600

چونک دشمن گرد آن حلقه کند ** تا که اندر خونشان غرقه کند

آب بیرون را ببرند آن سپاه ** تا نباشد قلعه را زانها پناه

آن زمان یک چاه شوری از درون ** به ز صد جیحون شیرین از برون

قاطع الاسباب و لشکرهای مرگ ** هم‌چو دی آید به قطع شاخ و برگ

در جهان نبود مددشان از بهار ** جز مگر در جان بهار روی یار 3605

زان لقب شد خاک را دار الغرور ** کو کشد پا را سپس یوم العبور