تیر غمزه دوخت دل را بی‌کمان ** الامان و الامان ای بی‌امان

قرنها را صورت سنگین بسوخت ** آتشی در دین و دلشان بر فروخت 3765

چونک روحانی بود خود چون بود ** فتنه‌اش هر لحظه دیگرگون بود

عشق صورت در دل شه‌زادگان ** چون خلش می‌کرد مانند سنان

اشک می‌بارید هر یک هم‌چو میغ ** دست می‌خایید و می‌گفت ای دریغ

ما کنون دیدیم شه ز آغاز دید ** چندمان سوگند داد آن بی‌ندید

انبیا را حق بسیارست از آن ** که خبر کردند از پایانمان 3770

کاینچ می‌کاری نروید جز که خار ** وین طرف پری نیابی زو مطار

تخم از من بر که تا ریعی دهد ** با پر من پر که تیر آن سو جهد

تو ندانی واجبی آن و هست ** هم تو گویی آخر آن واجب بدست

او توست اما نه این تو آن توست ** که در آخر واقف بیرون‌شوست

توی آخر سوی توی اولت ** آمدست از بهر تنبیه و صلت 3775

توی تو در دیگری آمد دفین ** من غلام مرد خودبینی چنین

آنچ در آیینه می‌بیند جوان ** پیر اندر خشت بیند بیش از آن

ز امر شاه خویش بیرون آمدیم ** با عنایات پدر یاغی شدیم

سهل دانستیم قول شاه را ** وان عنایت‌های بی اشباه را

نک در افتادیم در خندق همه ** کشته و خسته‌ی بلا بی ملحمه 3780

تکیه بر عقل خود و فرهنگ خویش ** بودمان تا این بلا آمد به پیش

بی‌مرض دیدیم خویش و بی ز رق ** آنچنان که خویش را بیمار دق

علت پنهان کنون شد آشکار ** بعد از آنک بند گشتیم و شکار

سایه‌ی رهبر بهست از ذکر حق ** یک قناعت به که صد لوت و طبق

چشم بینا بهتر از سیصد عصا ** چشم بشناسد گهر را از حصا 3785

در تفحص آمدند از اندهان ** صورت کی بود عجب این در جهان

بعد بسیاری تفحص در مسیر ** کشف کرد آن راز را شیخی بصیر

نه از طریق گوش بل از وحی هوش ** رازها بد پیش او بی روی‌پوش