سر موتوا قبل موت این بود ** کز پس مردن غنیمت‌ها رسد

غیر مردن هیچ فرهنگی دگر ** در نگیرد با خدای ای حیله‌گر

یک عنایت به ز صد گون اجتهاد ** جهد را خوفست از صد گون فساد

وآن عنایت هست موقوف ممات ** تجربه کردند این ره را ثقات 3840

بلک مرگش بی‌عنایت نیز نیست ** بی‌عنایت هان و هان جایی مه‌ایست

آن زمرد باشد این افعی پیر ** بی زمرد کی شود افعی ضریر

حکایت آن دو برادر یکی کوسه و یکی امرد در عزب خانه‌ای خفتند شبی اتفاقا امرد خشت‌ها بر مقعد خود انبار کرد عاقبت دباب دب آورد و آن خشت‌ها را به حیله و نرمی از پس او برداشت کودک بیدار شد به جنگ کی این خشت‌ها کو کجا بردی و چرا بردی او گفت تو این خشت‌ها را چرا نهادی الی آخره

امردی و کوسه‌ای در انجمن ** آمدند و مجمعی بد در وطن

مشتغل ماندند قوم منتجب ** روز رفت و شد زمانه ثلث شب

زان عزب‌خانه نرفتند آن دو کس ** هم بخفتند آن سو از بیم عسس 3845

کوسه را بد بر زنخدان چار مو ** لیک هم‌چون ماه بدرش بود رو

کودک امرد به صورت بود زشت ** هم نهاد اندر پس کون بیست خشت

لوطیی دب برد شب در انبهی ** خشتها را نقل کرد آن مشتهی

دست چون بر وی زد او از جا بجست ** گفت هی تو کیستی ای سگ‌پرست

گفت این سی خشت چون انباشتی ** گفت تو سی خشت چون بر داشتی 3850

کودک بیمارم و از ضعف خود ** کردم اینجا احتیاط و مرتقد

گفت اگر داری ز رنجوری تفی ** چون نرفتی جانب دار الشفا

یا به خانه‌ی یک طبیبی مشفقی ** که گشادی از سقامت مغلقی

گفت آخر من کجا دانم شدن ** که بهرجا می‌روم من ممتحن

چون تو زندیقی پلیدی ملحدی ** می بر آرد سر به پیشم چون ددی 3855

خانقاهی که بود بهتر مکان ** من ندیدم یک دمی در وی امان

رو به من آرند مشتی حمزه‌خوار ** چشم‌ها پر نطفه کف خایه‌فشار

وانک ناموسیست خود از زیر زیر ** غمزه دزدد می‌دهد مالش به کیر

خانقه چون این بود بازار عام ** چون بود خر گله و دیوان خام

خر کجا ناموس و تقوی از کجا ** خر چه داند خشیت و خوف و رجا 3860

عقل باشد آمنی و عدل‌جو ** بر زن و بر مرد اما عقل کو