بسرشد گاهیش نرم و گه درشت ** زو بر آرد چاق چاقی زیر مشت

گاه پهنش واکشد بر تخته‌ای ** درهمش آرد گهی یک لخته‌ای

گاه در وی ریزد آب و گه نمک ** از تنور و آتشش سازد محک

این چنین پیچند مطلوب و طلوب ** اندرین لعبند مغلوب و غلوب 3950

این لعب تنها نه شو را با زنست ** هر عشیق و عاشقی را این فنست

از قدیم و حادث و عین و عرض ** پیچشی چون ویس و رامین مفترض

لیک لعب هر یکی رنگی دگر ** پیچش هر یک ز فرهنگی دگر

شوی و زن را گفته شد بهر مثال ** که مکن ای شوی زن را بد گسیل

آن شب گردک نه ینگا دست او ** خوش امانت داد اندر دست تو 3955

کانچ با او تو کنی ای معتمد ** از بد و نیکی خدا با تو کند

حاصل این‌جا این فقیه از بی‌خودی ** نه عفیفی ماندش و نه زاهدی

آن فقیه افتاد بر آن حورزاد ** آتش او اندر آن پنبه فتاد

جان به جان پیوست و قالب‌ها چخید ** چون دو مرغ سربریده می‌طپید

چه سقایه چه ملک چه ارسلان ** چه حیا چه دین چه بیم و خوف جان 3960

چشمشان افتاده اندر عین و غین ** نه حسن پیداست این‌جا نه حسین

شد دراز و کو طریق بازگشت ** انتظار شاه هم از حد گذشت

شاه آمد تا ببیند واقعه ** دید آن‌جا زلزله‌ی القارعه

آن فقیه از بیم برجست و برفت ** سوی مجلس جام را بربود تفت

شه چون دوزخ پر شرار و پر نکال ** تشنه‌ی خون دو جفت بدفعال 3965

چون فقیهش دید رخ پر خشم و قهر ** تلخ و خونی گشته هم‌چون جام زهر

بانگ زد بر ساقیش که ای گرم‌دار ** چه نشستی خیره ده در طبعش آر

خنده آمد شاه را گفت ای کیا ** آمدم با طبع آن دختر ترا

پادشاهم کار من عدلست و داد ** زان خورم که یار را جودم بداد

آنچ آن را من ننوشم هم‌چو نوش ** کی دهم در خورد یار و خویش و توش 3970

زان خورانم من غلامان را که من ** می‌خورم بر خوان خاص خویشتن