تا بیامد خشت می‌زد در تبوک ** با ملک گفتند شاهی از ملوک

امرء القیس آمدست این‌جا به کد ** در شکار عشق و خشتی می‌زند

آن ملک برخاست شب شد پیش او ** گفته او را ای ملیک خوب‌رو

یوسف وقتی دو ملکت شد کمال ** مر ترا رام از بلاد و از جمال 3990

گشته مردان بندگان از تیغ تو ** وان زنان ملک مه بی‌میغ تو

پیش ما باشی تو بخت ما بود ** جان ما از وصل تو صد جان شود

هم من و هم ملک من مملوک تو ** ای به همت ملک‌ها متروک تو

فلسفه گفتش بسی و او خموش ** ناگهان وا کرد از سر روی‌پوش

تا چه گفتش او به گوش از عشق و درد ** هم‌چو خود در حال سرگردانش کرد 3995

دست او بگرفت و با او یار شد ** او هم از تخت و کمر بیزار شد

تا بلاد دور رفتند این دو شه ** عشق یک کرت نکردست این گنه

بر بزرگان شهد و بر طفلانست شیر ** او بهر کشتی بود من الاخیر

غیر این دو بس ملوک بی‌شمار ** عشقشان از ملک بربود و تبار

جان این سه شه‌بچه هم گرد چین ** هم‌چو مرغان گشته هر سو دانه‌چین 4000

زهره نی تا لب گشایند از ضمیر ** زانک رازی با خطر بود و خطیر

صد هزاران سر بپولی آن زمان ** عشق خشم آلوده زه کرده کمان

عشق خود بی‌خشم در وقت خوشی ** خوی دارد دم به دم خیره‌کشی

این بود آن لحظه کو خشنود شد ** من چه گویم چونک خشم‌آلود شد

لیک مرج جان فدای شیر او ** کش کشد این عشق و این شمشیر او 4005

کشتنی به از هزاران زندگی ** سلطنت‌ها مرده‌ی این بندگی

با کنایت رازها با هم‌دگر ** پست گفتندی به صد خوف و حذر

راز را غیر خدا محرم نبود ** آه را جز آسمان هم‌دم نبود

اصطلاحاتی میان هم‌دگر ** داشتندی بهر ایراد خبر

زین لسان الطیر عام آموختند ** طمطراق و سروری اندوختند 4010

صورت آواز مرغست آن کلام ** غافلست از حال مرغان مرد خام