گرچه می‌نالد به جان یا مستجار ** دل شکسته سینه‌خسته گو بزار

گرچه می‌نالد به جان یا مستجار ** دل شکسته سینه‌خسته گو بزار 4225

خوش همی‌آید مرا آواز او ** وآن خدایا گفتن و آن راز او

وانک اندر لابه و در ماجرا ** می‌فریباند بهر نوعی مرا

طوطیان و بلبلان را از پسند ** از خوش آوازی قفس در می‌کنند

زاغ را و چغد را اندر قفس ** کی کنند این خود نیامد در قصص

پیش شاهد باز چون آید دو تن ** آن یکی کمپیر و دیگر خوش‌ذقن 4230

هر دو نان خواهند او زوتر فطیر ** آرد و کمپیر را گوید که گیر

وآن دگر را که خوشستش قد و خد ** کی دهد نان بل به تاخیر افکند

گویدش بنشین زمانی بی‌گزند ** که به خانه نان تازه می‌پزند

چون رسد آن نان گرمش بعد کد ** گویدش بنشین که حلوا می‌رسد

هم برین فن داردارش می‌کند ** وز ره پنهان شکارش می‌کند 4235

که مرا کاریست با تو یک زمان ** منتظر می‌باش ای خوب جهان

بی‌مرادی مومنان از نیک و بد ** تو یقین می‌دان که بهر این بود

رجوع کردن به قصه‌ی آن شخص کی به او گنج نشان دادند به مصر و بیان تضرع او از درویشی به حضرت حق

مرد میراثی چو خورد و شد فقیر ** آمد اندر یا رب و گریه و نفیر

خود کی کوبد این در رحمت‌نثار ** که نیابد در اجابت صد بهار

خواب دید او هاتفی گفت او شنید ** که غنای تو به مصر آید پدید 4240

رو به مصر آنجا شود کار تو راست ** کرد کدیت را قبول او مرتجاست

در فلان موضع یکی گنجی است زفت ** در پی آن بایدت تا مصر رفت

بی‌درنگی هین ز بغداد ای نژند ** رو به سوی مصر و منبت‌گاه قند

چون ز بغداد آمد او تا سوی مصر ** گرم شد پشتش چو دید او روی مصر

بر امید وعده‌ی هاتف که گنج ** یابد اندر مصر بهر دفع رنج 4245

در فلان کوی و فلان موضع دفین ** هست گنجی سخت نادر بس گزین

لیک نفقه‌ش بیش و کم چیزی نماند ** خواست دقی بر عوام‌الناس راند

لیک شرم و همتش دامن گرفت ** خویش را در صبر افشردن گرفت

باز نفسش از مجاعت بر طپید ** ز انتجاع و خواستن چاره ندید