هر یکی ز اجزای عالم یک به یک ** بر غبی بندست و بر استاد فک

بر یکی قندست و بر دیگر چو زهر ** بر یکی لطفست و بر دیگر چو قهر

هر جمادی با نبی افسانه‌گو ** کعبه با حاجی گواه و نطق‌خو

بر مصلی مسجد آمد هم گواه ** کو همی‌آمد به من از دور راه 4290

با خلیل آتش گل و ریحان و ورد ** باز بر نمرودیان مرگست و درد

بارها گفتیم این را ای حسن ** می‌نگردم از بیانش سیر من

بارها خوردی تو نان دفع ذبول ** این همان نانست چون نبوی ملول

در تو جوعی می‌رسد تو ز اعتلال ** که همی‌سوزد ازو تخمه و ملال

هرکه را درد مجاعت نقد شد ** نو شدن با جزو جزوش عقد شد 4295

لذت از جوعست نه از نقل نو ** با مجاعت از شکر به نان جو

پس ز بی‌جوعیست وز تخمه‌ی تمام ** آن ملالت نه ز تکرار کلام

چون ز دکان و مکاس و قیل و قال ** در فریب مردمت ناید ملال

چون ز غیبت و اکل لحم مردمان ** شصت سالت سیریی نامد از آن

عشوه‌ها در صید شله‌ی کفته تو ** بی ملولی بارها خوش گفته تو 4300

بار آخر گوییش سوزان و چست ** گرم‌تر صد بار از بار نخست

درد داروی کهن را نو کند ** درد هر شاخ ملولی خو کند

کیمیای نو کننده دردهاست ** کو ملولی آن طرف که درد خاست

هین مزن تو از ملولی آه سرد ** درد جو و درد جو و درد درد

خادع دردند درمان‌های ژاژ ** ره‌زنند و زرستانان رسم باژ 4305

آب شوری نیست در مان عطش ** وقت خوردن گر نماید سرد و خوش

لیک خادع گشته و مانع شد ز جست ** ز آب شیرینی کزو صد سبزه رست

هم‌چنین هر زر قلبی مانعست ** از شناس زر خوش هرجا که هست

پا و پرت را به تزویری برید ** که مراد تو منم گیر ای مرید

گفت دردت چینم او خود درد بود ** مات بود ار چه به ظاهر برد بود 4310

رو ز درمان دروغین می‌گریز ** تا شود دردت مصیب و مشک‌بیز