زهد و تقوی را گزیدم دین و کیش ** زانک می‌دیدم اجل را پیش خویش

مرگ همسایه مرا واعظ شده ** کسب و دکان مرا برهم زده

چون به آخر فرد خواهم ماندن ** خو نباید کرد با هر مرد و زن

رو بخواهم کرد آخر در لحد ** آن به آید که کنم خو با احد

چو زنخ را بست خواهند ای صنم ** آن به آید که زنخ کمتر زنم 445

ای بزربفت و کمر آموخته ** آخرستت جامه‌ی نادوخته

رو به خاک آریم کز وی رسته‌ایم ** دل چرا در بی‌وفایان بسته‌ایم

جد و خویشانمان قدیمی چار طبع ** ما به خویشی عاریت بستیم طمع

سالها هم‌صحبتی و هم‌دمی ** با عناصر داشت جسم آدمی

روح او خود از نفوس و از عقول ** روح اصول خویش را کرده نکول 450

از عقول و از نفوس پر صفا ** نامه می‌آید به جان کای بی‌وفا

یارکان پنج روزه یافتی ** رو ز یاران کهن بر تافتی

کودکان گرچه که در بازی خوشند ** شب کشانشان سوی خانه می‌کشند

شد برهنه وقت بازی طفل خرد ** دزد از ناگه قبا و کفش برد

آن چنان گرم او به بازی در فتاد ** کان کلاه و پیرهن رفتش ز یاد 455

شد شب و بازی او شد بی‌مدد ** رو ندارد کو سوی خانه رود

نی شنیدی انما الدنیا لعب ** باد دادی رخت و گشتی مرتعب

پیش از آنک شب شود جامه بجو ** روز را ضایع مکن در گفت و گو

من به صحرا خلوتی بگزیده‌ام ** خلق را من دزد جامه دیده‌ام

نیم عمر از آرزوی دلستان ** نیم عمر از غصه‌های دشمنان 460

جبه را برد آن کله را این ببرد ** غرق بازی گشته ما چون طفل خرد

نک شبانگاه اجل نزدیک شد ** خل هذا اللعب به سبک لاتعد

هین سوار توبه شود در دزد رس ** جامه‌ها از دزد بستان باز پس

مرکب توبه عجاب مرکبست ** بر فلک تازد به یک لحظه ز پست

لیک مرکب را نگه می‌دار از آن ** کو بدزدید آن قبایت را نهان 465