من چه دارم غیر آن صندوق که آن ** هست مایه‌ی تهمت و پایه‌ی گمان

خلق پندارند زر دارم درون ** داد واگیرند از من زین ظنون

صورت صندوق بس زیباست لیک ** از عروض و سیم و ز خالیست نیک 4485

چون تن زراق خوب و با وقار ** اندر آن سله نیابی غیر مار

من برم صندوق را فردا به کو ** پس بسوزم در میان چارسو

تا ببیند مومن و گبر و جهود ** که درین صندوق جز لعنت نبود

گفت زن هی در گذر ای مرد ازین ** خورد سوگندان که نکنم جز چنین

از پگه حمال آورد او چو باد ** زود آن صندوق بر پشتش نهاد 4490

اندر آن صندوق قاضی از نکال ** بانگ می‌زد که ای حمال و ای حمال

کرد آن حمال راست و چپ نظر ** کز چه سو در می‌رسد بانک و خبر

هاتفست این داعی من ای عجب ** یا پری‌ام می‌کند پنهان طلب

چون پیاپی گشت آن آواز و بیش ** گفت هاتف نیست باز آمد به خویش

عاقبت دانست کان بانگ و فغان ** بد ز صندوق و کسی در وی نهان 4495

عاشقی کو در غم معشوق رفت ** گر چه بیرونست در صندوق رفت

عمر در صندوق برد از اندهان ** جز که صندوقی نبیند از جهان

آن سری که نیست فوق آسمان ** از هوس او را در آن صندوق دان

چون ز صندوق بدن بیرون رود ** او ز گوری سوی گوری می‌شود

این سخن پایان ندارد قاضیش ** گفت ای حمال و ای صندوق‌کش 4500

از من آگه کن درون محکمه ** نایبم را زودتر با این همه

تا خرد این را به زر زین بی‌خرد ** هم‌چنین بسته به خانه‌ی ما برد

ای خدا بگمار قومی روحمند ** تا ز صندوق بدنمان وا خرند

خلق را از بند صندوق فسون ** کی خرد جز انبیا و مرسلون

از هزاران یک کسی خوش‌منظرست ** که بداند کو به صندوق اندرست 4505

او جهان را دیده باشد پیش از آن ** تا بدان ضد این ضدش گردد عیان

زین سبب که علم ضاله‌ی مومنست ** عارف ضاله‌ی خودست و موقنست