عاد را آن باد ز استکبار بود ** یار خود پنداشتند اغیار بود

چون بگردانید ناگه پوستین ** خردشان بشکست آن بس القرین

باد را بشکن که بس فتنه‌ست باد ** پیش از آن کت بشکند او هم‌چو عاد

هود دادی پند که ای پر کبر خیل ** بر کند از دستتان این باد ذیل 4680

لشکر حق است باد و از نفاق ** چند روزی با شما کرد اعتناق

او به سر با خالق خود راستست ** چون اجل آید بر آرد باد دست

باد را اندر دهن بین ره‌گذر ** هر نفس آیان روان در کر و فر

حلق و دندان‌ها ازو آمن بود ** حق چو فرماید به دندان در فتد

کوه گردد ذره‌ای باد و ثقیل ** درد دندان داردش زار و علیل 4685

این همان بادست که امن می‌گذشت ** بود جان کشت و گشت او مرگ کشت

دست آن کس که بکردت دست‌بوس ** وقت خشم آن دست می‌گردد دبوس

یا رب و یا رب بر آرد او ز جان ** که ببر این باد را ای مستعان

ای دهان غافل بدی زین باد رو ** از بن دندان در استغفار شو

چشم سختش اشک‌ها باران کند ** منکران را درد الله‌خوان کند 4690

چون دم مردان نپذرفتی ز مرد ** وحی حق را هین پذیرا شو ز درد

باد گوید پیکم از شاه بشر ** گه خبر خیر آورم گه شوم و شر

ز آنک مامورم امیر خود نیم ** من چو تو غافل ز شاه خود کیم

گر سلیمان‌وار بودی حال تو ** چون سلیمان گشتمی حمال تو

عاریه‌ستم گشتمی ملک کفت ** کردمی بر راز خود من واقفت 4695

لیک چون تو یاغیی من مستعار ** می‌کنم خدمت ترا روزی سه چار

پس چو عادت سرنگونی‌ها دهم ** ز اسپه تو یاغیانه بر جهم

تا به غیب ایمان تو محکم شود ** آن زمان که ایمانت مایه‌ی غم شود

آن زمان خود جملگان مؤمن شوند ** آن زمان خود سرکشان بر سر دوند

آن زمان زاری کنند و افتقار ** هم‌چو دزد و راه‌زن در زیر دار 4700

لیک گر در غیب گردی مستوی ** مالک دارین و شحنه‌ی خود توی