آن نه که ترسا و مشرک می‌خورند ** زان غذایی که ملایک می‌خورند

اندرون خویش استغنا بدید ** گشت طغیانی ز استغنا پدید

که نه من هم شاه و هم شه‌زاده‌ام ** چون عنان خود بدین شه داده‌ام

چون مرا ماهی بر آمد با لمع ** من چرا باشم غباری را تبع 4765

آب در جوی منست و وقت ناز ** ناز غیر از چه کشم من بی‌نیاز

سر چرا بندم چو درد سر نماند ** وقت روی زرد و چشم تر نماند

چون شکرلب گشته‌ام عارض قمر ** باز باید کرد دکان دگر

زین منی چون نفس زاییدن گرفت ** صد هزاران ژاژ خاییدن گرفت

صد بیابان زان سوی حرص و حسد ** تا بدان‌جا چشم بد هم می‌رسد 4770

بحر شه که مرجع هر آب اوست ** چون نداند آنچ اندر سیل و جوست

شاه را دل درد کرد از فکر او ** ناسپاسی عطای بکر او

گفت آخر ای خس واهی‌ادب ** این سزای داد من بود ای عجب

من چه کردم با تو زین گنج نفیس ** تو چه کردی با من از خوی خسیس

من ترا ماهی نهادم در کنار ** که غروبش نیست تا روز شمار 4775

در جزای آن عطای نور پاک ** تو زدی در دیده‌ی من خار و خاک

من ترا بر چرخ گشته نردبان ** تو شده در حرب من تیر و کمان

درد غیرت آمد اندر شه پدید ** عکس درد شاه اندر وی رسید

مرغ دولت در عتابش بر طپید ** پرده‌ی آن گوشه گشته بر درید

چون درون خود بدید آن خوش‌پسر ** از سیه‌کاری خود گرد و اثر 4780

از وظیفه‌ی لطف و نعمت کم شده ** خانه‌ی شادی او پر غم شده

با خود آمد او ز مستی عقار ** زان گنه گشته سرش خانه‌ی خمار

خورده گندم حله زو بیرون شده ** خلد بر وی بادیه و هامون شده

دید کان شربت ورا بیمار کرد ** زهر آن ما و منیها کار کرد

جان چون طاوس در گل‌زار ناز ** هم‌چو چغدی شد به ویرانه‌ی مجاز 4785

هم‌چو آدم دور ماند او از بهشت ** در زمین می‌راند گاوی بهر کشت