هم‌چو آدم دور ماند او از بهشت ** در زمین می‌راند گاوی بهر کشت

اشک می‌راند او کای هندوی زاو ** شیر را کردی اسیر دم گاو

کردی ای نفس بد بارد نفس ** بی‌حفاظی با شه فریادرس

دام بگزیدی ز حرص گندمی ** بر تو شد هر گندم او کزدمی

در سرت آمد هوای ما و من ** قید بین بر پای خود پنجاه من 4790

نوحه می‌کرد این نمط بر جان خویش ** که چرا گشتم ضد سلطان خویش

آمد او با خویش و استغفار کرد ** با انابت چیز دیگر یار کرد

درد کان از وحشت ایمان بود ** رحم کن کان درد بی‌درمان بود

مر بشر را خود مبا جامه‌ی درست ** چون رهید از صبر در حین صدر جست

مر بشر را پنجه و ناخن مباد ** که نه دین اندیشد آنگه نه سداد 4795

آدمی اندر بلا کشته بهست ** نفس کافر نعمتست و گمرهست

خطاب حق تعالی به عزرائیل علیه‌السلام کی ترا رحم بر کی بیشتر آمد ازین خلایق کی جانشان قبض کردی و جواب دادن عزرائیل حضرت را

حق به عزرائیل می‌گفت ای نقیب ** بر کی رحم آمد ترا از هر کیب

گفت بر جمله دلم سوزد به درد ** لیک ترسم امر را اهمال کرد

تا بگویم کاشکی یزدان مرا ** در عوض قربان کند بهر فتی

گفت بر کی بیشتر رحم آمدت ** از کی دل پر سوز و بریان‌تر شدت 4800

گفت روزی کشتیی بر موج تیز ** من شکستم ز امر تا شد ریز ریز

پس بگفتی قبض کن جان همه ** جز زنی و غیر طفلی زان رمه

هر دو بر یک تخته‌ای در ماندند ** تخته را آن موج‌ها می‌راندند

باز گفتی جان مادر قبض کن ** طفل را بگذار تنها ز امر کن

چون ز مادر بسکلیدم طفل را ** خود تو می‌دانی چه تلخ آمد مرا 4805

بس بدیدم دود ماتم‌های زفت ** تلخی آن طفل از فکرم نرفت

گفت حق آن طفل را از فضل خویش ** موج را گفتم فکن در بیشه‌ایش

بیشه‌ای پر سوسن و ریحان و گل ** پر درخت میوه‌دار خوش‌اکل

چشمه‌های آب شیرین زلال ** پروریدم طفل را با صد دلال

صد هزاران مرغ مطرب خوش‌صدا ** اندر آن روضه فکنده صد نوا 4810