هم در آخر عجز خود را او بدید ** مرده شد دین عجایز را گزید

چون زلیخا یوسفش بر وی بتافت ** از عجوزی در جوانی راه یافت

زندگی در مردن و در محنتست ** آب حیوان در درون ظلمتست 4830

رجوع کردن به قصه‌ی پروردن حق تعالی نمرود را بی‌واسطه‌ی مادر و دایه در طفلی

حاصل آن روضه چو باغ عارفان ** از سموم صرصر آمد در امان

یک پلنگی طفلکان نو زاده بود ** گفتم او را شیر ده طاعت نمود

پس بدادش شیر و خدمتهاش کرد ** تا که بالغ گشت و زفت و شیرمرد

چون فطامش شد بگفتم با پری ** تا در آموزید نطق و داوری

پرورش دادم مر او را زان چمن ** کی بگفت اندر بگنجد فن من 4835

داده من ایوب را مهر پدر ** بهر مهمانی کرمان بی‌ضرر

داده کرمان را برو مهر ولد ** بر پدر من اینت قدرت اینت ید

مادران را داب من آموختم ** چون بود لطفی که من افروختم

صد عنایت کردم و صد رابطه ** تا ببیند لطف من بی‌واسطه

تا نباشد از سبب در کش‌مکش ** تا بود هر استعانت از منش 4840

ورنه تا خود هیچ عذری نبودش ** شکوتی نبود ز هر یار بدش

این حضانه دید با صد رابطه ** که بپروردم ورا بی‌واسطه

شکر او آن بود ای بنده‌ی جلیل ** که شد او نمرود و سوزنده‌ی خلیل

هم‌چنان کین شاه‌زاده شکر شاه ** کرد استکبار و استکثار جاه

که چرا من تابع غیری شوم ** چونک صاحب ملک و اقبال نوم 4845

لطف‌های شه که ذکر آن گذشت ** از تجبر بر دلش پوشیده گشت

هم‌چنان نمرود آن الطاف را ** زیر پا بنهاد از جهل و عمی

این زمان کافر شد و ره می‌زند ** کبر و دعوی خدایی می‌کند

رفته سوی آسمان با جلال ** با سه کرکس تا کند با من قتال

صد هزاران طفل بی‌تلویم را ** کشته تا یابد وی ابراهیم را 4850

که منجم گفته کاندر حکم سال ** زاد خواهد دشمنی بهر قتال

هین بکن در دفع آن خصم احتیاط ** هر که می‌زایید می‌کشت از خباط