گفت عقل هر که را نبود رسوخ ** پیش عاقل او چو سنگست و کلوخ

چون حمارست آنک نانش امنیتست ** صحبت او عین رهبانیتست 485

زانک غیر حق همه گردد رفات ** کل آت بعد حین فهو آت

حکم او هم حکم قبله‌ی او بود ** مرده‌اش خوان چونک مرده‌جو بود

هر که با این قوم باشد راهبست ** که کلوخ و سنگ او را صاحبست

خود کلوخ و سنگ کس را ره نزد ** زین کلوخان صد هزار آفت رسد

گفت مرغش پس جهاد آنگه بود ** کین چنین ره‌زن میان ره بود 490

از برای حفظ و یاری و نبرد ** بر ره ناآمن آید شیرمرد

عرق مردی آنگهی پیدا شود ** که مسافر همره اعدا شود

چون نبی سیف بودست آن رسول ** امت او صفدرانند و فحول

مصلحت در دین ما جنگ و شکوه ** مصلحت در دین عیسی غار و کوه

گفت آری گر بود یاری و زور ** تا به قوت بر زند بر شر و شور 495

چون نباشد قوتی پرهیز به ** در فرار لا یطاق آسان بجه

گفت صدق دل بباید کار را ** ورنه یاران کم نیاید یار را

یار شو تا یار بینی بی‌عدد ** زانک بی‌یاران بمانی بی‌مدد

دیو گرگست و تو هم‌چون یوسفی ** دامن یعقوب مگذار ای صفی

گرگ اغلب آنگهی گیرا بود ** کز رمه شیشک به خود تنها رود 500

آنک سنت یا جماعت ترک کرد ** در چنین مسبع نه خون خویش خورد

هست سنت ره جماعت چون رفیق ** بی‌ره و بی‌یار افتی در مضیق

همرهی نه کو بود خصم خرد ** فرصتی جوید که جامه‌ی تو برد

می‌رود با تو که یابد عقبه‌ای ** که تواند کردت آنجا نهبه‌ای

یا بود اشتردلی چون دید ترس ** گوید او بهر رجوع از راه درس 505

یار را ترسان کند ز اشتردلی ** این چنین همره عدو دان نه ولی

راه جان‌بازیست و در هر غیشه‌ای ** آفتی در دفع هر جان‌شیشه‌ای

راه دین زان رو پر از شور و شرست ** که نه راه هر مخنث گوهرست