راه چه بود پر نشان پایها ** یار چه بود نردبان رایها

راه چه بود پر نشان پایها ** یار چه بود نردبان رایها 510

گیرم آن گرگت نیابد ز احتیاط ** بی ز جمعیت نیابی آن نشاط

آنک تنها در رهی او خوش رود ** با رفیقان سیر او صدتو شود

با غلیظی خر ز یاران ای فقیر ** در نشاط آید شود قوت‌پذیر

هر خری کز کاروان تنها رود ** بر وی آن راه از تعب صدتو شود

چند سیخ و چند چوب افزون خورد ** تا که تنها آن بیابان را برد 515

مر ترا می‌گوید آن خر خوش شنو ** گر نه‌ای خر هم‌چنین تنها مرو

آنک تنها خوش رود اندر رصد ** با رفیقان بی‌گمان خوشتر رود

هر نبیی اندرین راه درست ** معجزه بنمود و همراهان بجست

گر نباشد یاری دیوارها ** کی برآید خانه و انبارها

هر یکی دیوار اگر باشد جدا ** سقف چون باشد معلق در هوا 520

گر نباشد یاری حبر و قلم ** کی فتد بر روی کاغذها رقم

این حصیری که کسی می‌گسترد ** گر نپیوندد به هم بادش برد

حق ز هر جنسی چو زوجین آفرید ** پس نتایج شد ز جمعیت پدید

او بگفت و او بگفت از اهتزاز ** بحثشان شد اندرین معنی دراز

مثنوی را چابک و دلخواه کن ** ماجرا را موجز و کوتاه کن 525

بعد از آن گفتش که گندم آن کیست ** گفت امانت از یتیم بی وصیست

مال ایتام است امانت پیش من ** زانک پندارند ما را متمن

گفت من مضطرم و مجروح‌حال ** هست مردار این زمان بر من حلال

هین به دستوری ازین گندم خورم ** ای امین و پارسا و محترم

گفت مفتی ضرورت هم توی ** بی‌ضرورت گر خوری مجرم شوی 530

ور ضرورت هست هم پرهیز به ** ور خوری باری ضمان آن بده

مرغ پس در خود فرو رفت آن زمان ** توسنش سر بستد از جذب عنان

چون بخورد آن گندم اندر فخ بماند ** چند او یاسین و الانعام خواند

بعد در ماندن چه افسوس و چه آه ** پیش از آن بایست این دود سیاه