این حصیری که کسی می‌گسترد ** گر نپیوندد به هم بادش برد

حق ز هر جنسی چو زوجین آفرید ** پس نتایج شد ز جمعیت پدید

او بگفت و او بگفت از اهتزاز ** بحثشان شد اندرین معنی دراز

مثنوی را چابک و دلخواه کن ** ماجرا را موجز و کوتاه کن 525

بعد از آن گفتش که گندم آن کیست ** گفت امانت از یتیم بی وصیست

مال ایتام است امانت پیش من ** زانک پندارند ما را متمن

گفت من مضطرم و مجروح‌حال ** هست مردار این زمان بر من حلال

هین به دستوری ازین گندم خورم ** ای امین و پارسا و محترم

گفت مفتی ضرورت هم توی ** بی‌ضرورت گر خوری مجرم شوی 530

ور ضرورت هست هم پرهیز به ** ور خوری باری ضمان آن بده

مرغ پس در خود فرو رفت آن زمان ** توسنش سر بستد از جذب عنان

چون بخورد آن گندم اندر فخ بماند ** چند او یاسین و الانعام خواند

بعد در ماندن چه افسوس و چه آه ** پیش از آن بایست این دود سیاه

آن زمان که حرص جنبید و هوس ** آن زمان می‌گو کای فریادرس 535

کان زمان پیش از خرابی بصره است ** بوک بصره وا رهد هم زان شکست

ابک لی یا باکیی یا ثاکلی ** قبل هدم البصرة و الموصل

نح علی قبل موتی واغتفر ** لا تنح لی بعد موتی واصطبر

ابک لی قبل ثبوری فی‌النوی ** بعد طوفان النوی خل البکا

آن زمان که دیو می‌شد راه‌زن ** آن زمان بایست یاسین خواندن 540

پیش از آنک اشکسته گردد کاروان ** آن زمان چوبک بزن ای پاسبان

حکایت پاسبان کی خاموش کرد تا دزدان رخت تاجران بردند به کلی بعد از آن هیهای و پاسبانی می‌کرد

پاسبانی خفت و دزد اسباب برد ** رختها را زیر هر خاکی فشرد

روز شد بیدار شد آن کاروان ** دید رفته رخت و سیم و اشتران

پس بدو گفتند ای حارس بگو ** که چه شد این رخت و این اسباب کو

گفت دزدان آمدند اندر نقاب ** رختها بردند از پیشم شتاب 545

قوم گفتندش که ای چو تل ریگ ** پس چه می‌کردی کیی ای مردریگ