پنج حس ظاهر و پنج نهان ** که بشر شد نطفه‌ی مرده از آن

توبه بی توفیقت ای نور بلند ** چیست جز بر ریش توبه ریش‌خند

سبلتان توبه یک یک بر کنی ** توبه سایه‌ست و تو ماه روشنی

ای ز تو ویران دکان و منزلم ** چون ننالم چون بیفشاری دلم 570

چون گریزم زانک بی تو زنده نیست ** بی خداوندیت بود بنده نیست

جان من بستان تو ای جان را اصول ** زانک بی‌تو گشته‌ام از جان ملول

عاشقم من بر فن دیوانگی ** سیرم از فرهنگی و فرزانگی

چون بدرد شرم گویم راز فاش ** چند ازین صبر و زحیر و ارتعاش

در حیا پنهان شدم هم‌چون سجاف ** ناگهان بجهم ازین زیر لحاف 575

ای رفیقان راهها را بست یار ** آهوی لنگیم و او شیر شکار

جز که تسلیم و رضا کو چاره‌ای ** در کف شیر نری خون‌خواره‌ای

او ندارد خواب و خور چون آفتاب ** روحها را می‌کند بی‌خورد و خواب

که بیا من باش یا هم‌خوی من ** تا ببینی در تجلی روی من

ور ندیدی چون چنین شیدا شدی ** خاک بودی طالب احیا شدی 580

گر ز بی‌سویت ندادست او علف ** چشم جانت چون بماندست آن طرف

گربه بر سوراخ زان شد معتکف ** که از آن سوراخ او شد معتلف

گربه‌ی دیگر همی‌گردد به بام ** کز شکار مرغ یابید او طعام

آن یکی را قبله شد جولاهگی ** وآن یکی حارس برای جامگی

وان یکی بی‌کار و رو در لامکان ** که از آن سو دادیش تو قوت جان 585

کار او دارد که حق را شد مرید ** بهر کار او ز هر کاری برید

دیگران چون کودکان این روز چند ** تا شب ترحال بازی می‌کنند

خوابناکی کو ز یقظت می‌جهد ** دایه‌ی وسواس عشوه‌ش می‌دهد

رو بخسپ ای جان که نگذاریم ما ** که کسی از خواب بجهاند ترا

هم تو خود را بر کنی از بیخ خواب ** هم‌چو تشنه که شنود او بانک آب 590

بانگ آبم من به گوش تشنگان ** هم‌چو باران می‌رسم از آسمان