مرثیه سازم که مرد شاعرم ** تا ازینجا برگ و لالنگی برم

آن یکی گفتش که هی دیوانه‌ای ** تو نه‌ای شیعه عدو خانه‌ای

روز عاشوار نمی‌دانی که هست ** ماتم جانی که از قرنی بهست 790

پیش مومن کی بود این غصه خوار ** قدر عشق گوش عشق گوشوار

پیش مومن ماتم آن پاک‌روح ** شهره‌تر باشد ز صد طوفان نوح

نکته گفتن آن شاعر جهت طعن شیعه حلب

گفت آری لیک کو دور یزید ** کی بدست این غم چه دیر اینجا رسید

چشم کوران آن خسارت را بدید ** گوش کران آن حکایت را شنید

خفته بودستید تا اکنون شما ** که کنون جامه دریدیت از عزا 795

پس عزا بر خود کنید ای خفتگان ** زانک بد مرگیست این خواب گران

روح سلطانی ز زندانی بجست ** جامه چه درانیم و چون خاییم دست

چونک ایشان خسرو دین بوده‌اند ** وقت شادی شد چو بشکستند بند

سوی شادروان دولت تاختند ** کنده و زنجیر را انداختند

روز ملکست و گش و شاهنشهی ** گر تو یک ذره ازیشان آگهی 800

ور نه‌ای آگه برو بر خود گری ** زانک در انکار نقل و حشری

بر دل و دین خرابت نوحه کن ** که نمی‌بیند جز این خاک کهن

ور همی‌بیند چرا نبود دلیر ** پشتدار و جانسپار و چشم‌سیر

در رخت کو از می دین فرخی ** گر بدیدی بحر کو کف سخی

آنک جو دید آب را نکند دریغ ** خاصه آن کو دید آن دریا و میغ 805

تمثیل مرد حریص نابیننده رزاقی حق را و خزاین و رحمت او را به موری کی در خرمنگاه بزرگ با دانه‌ی گندم می‌کوشد و می‌جوشد و می‌لرزد و به تعجیل می‌کشد و سعت آن خرمن را نمی‌بیند

مور بر دانه بدان لرزان شود ** که ز خرمنهای خوش اعمی بود

می‌کشد آن دانه را با حرص و بیم ** که نمی‌بیند چنان چاش کریم

صاحب خرمن همی‌گوید که هی ** ای ز کوری پیش تو معدوم شی

تو ز خرمنهای ما آن دیده‌ای ** که در آن دانه به جان پیچیده‌ای

ای به صورت ذره کیوان را ببین ** مور لنگی رو سلیمان را ببین 810

تو نه‌ای این جسم تو آن دیده‌ای ** وا رهی از جسم گر جان دیده‌ای

آدمی دیده‌ست باقی گوشت و پوست ** هرچه چشمش دیده است آن چیز اوست