خواه نیک و خواه بد فاش و ستیر ** بر همه اشیا سمیعیم و بصیر

زین گذر کن ای پدر نوروز شد ** خلق از خلاق خوش پدفوز شد

باز آمد آب جان در جوی ما ** باز آمد شاه ما در کوی ما 940

می‌خرامد بخت و دامن می‌کشد ** نوبت توبه شکستن می‌زند

توبه را بار دگر سیلاب برد ** فرصت آمد پاسبان را خواب برد

هر خماری مست گشت و باده خورد ** رخت را امشب گرو خواهیم کرد

زان شراب لعل جان جان‌فزا ** لعل اندر لعل اندر لعل ما

باز خرم گشت مجلس دلفروز ** خیز دفع چشم بد اسپند سوز 945

نعره‌ی مستان خوش می‌آیدم ** تا ابد جانا چنین می‌بایدم

نک هلالی با بلالی یار شد ** زخم خار او را گل و گلزار شد

گر ز زخم خار تن غربال شد ** جان و جسمم گلشن اقبال شد

تن به پیش زخم خار آن جهود ** جان من مست و خراب آن و دود

بوی جانی سوی جانم می‌رسد ** بوی یار مهربانم می‌رسد 950

از سوی معراج آمد مصطفی ** بر بلالش حبذا لی حبذا

چونک صدیق از بلال دم‌درست ** این شنید از توبه‌ی او دست شست

باز گردانیدن صدیق رضی الله عنه واقعه‌ی بلال را رضی الله عنه و ظلم جهودان را بر وی و احد احد گفتن او و افزون شدن کینه‌ی جهودان و قصه کردن آن قضیه پیش مصطفی علیه‌السلام و مشورت در خریدن او

بعد از آن صدیق پیش مصطفی ** گفت حال آن بلال با وفا

کان فلک‌پیمای میمون‌بال چست ** این زمان در عشق و اندر دام تست

باز سلطانست زان جغدان برنج ** در حدث مدفون شدست آن زفت‌گنج 955

جغدها بر باز استم می‌کنند ** پر و بالش بی‌گناهی می‌کنند

جرم او اینست کو بازست و بس ** غیر خوبی جرم یوسف چیست پس

جغد را ویرانه باشد زاد و بود ** هستشان بر باز زان زخم جهود

که چرا می یاد آری زان دیار ** یا ز قصر و ساعد آن شهریار

در ده جغدان فضولی می‌کنی ** فتنه و تشویش در می‌افکنی 960

مسکن ما را که شد رشک اثیر ** تو خرابه خوانی و نام حقیر

شید آوردی که تا جغدان ما ** مر ترا سازند شاه و پیشوا

وهم و سودایی دریشان می‌تنی ** نام این فردوس ویران می‌کنی

بر سرت چندان زنیم ای بد صفات ** که بگویی ترک شید و ترهات

پیش مشرق چارمیخش می‌کنند ** تن برهنه شاخ خارش می‌زنند 965

از تنش صد جای خون بر می‌جهد ** او احد می‌گوید و سر می‌نهد

پندها دادم که پنهان دار دین ** سر بپوشان از جهودان لعین

عاشق است او را قیامت آمدست ** تا در توبه برو بسته شدست

عاشقی و توبه یا امکان صبر ** این محالی باشد ای جان بس سطبر

توبه کردم و عشق هم‌چون اژدها ** توبه وصف خلق و آن وصف خدا 970

عشق ز اوصاف خدای بی‌نیاز ** عاشقی بر غیر او باشد مجاز

زانک آن حسن زراندود آمدست ** ظاهرش نور اندرون دود آمدست

چون رود نور و شود پیدا دخان ** بفسرد عشق مجازی آن زمان

وا رود آن حسن سوی اصل خود ** جسم ماند گنده و رسوا و بد

نور مه راجع شود هم سوی ماه ** وا رود عکسش ز دیوار سیاه 975

پس بماند آب و گل بی آن نگار ** گردد آن دیوار بی مه دیووار

قلب را که زر ز روی او بجست ** بازگشت آن زر بکان خود نشست

پس مس رسوا بماند دود وش ** زو سیه‌روتر بماند عاشقش

عشق بینایان بود بر کان زر ** لاجرم هر روز باشد بیشتر

زانک کان را در زری نبود شریک ** مرحبا ای کان زر لاشک فیک 980

هر که قلبی را کند انباز کان ** وا رود زر تا بکان لامکان

عاشق و معشوق مرده ز اضطراب ** مانده ماهی رفته زان گرداب آب

عشق ربانیست خورشید کمال ** امر نور اوست خلقان چون ظلال

مصطفی زین قصه چون خوش برشکفت ** رغبت افزون گشت او را هم بگفت

مستمع چون یافت هم‌چون مصطفی ** هر سر مویش زبانی شد جدا 985

مصطفی گفتش که اکنون چاره چیست ** گفت این بنده مر او را مشتریست

هر بها که گوید او را می‌خرم ** در زیان و حیف ظاهر ننگرم