- Again at the time of dawn those Divine ones lift up their heads from the Sea, like fishes.
- باز وقت صبح آن اللهیان ** بر زنند از بحر سر چون ماهیان
- In autumn the myriads of boughs and leaves go in rout into the sea of Death,
- در خزان آن صد هزاران شاخ و برگ ** از هزیمت رفته در دریای مرگ
- (While) in the garden the crow clothed in black like a mourner makes lament over the (withered) greenery.
- زاغ پوشیده سیه چون نوحه‌‌گر ** در گلستان نوحه کرده بر خضر
- Again from the Lord of the land comes the edict (saying) to Non-existence, “Give back what thou hast devoured!
- باز فرمان آید از سالار ده ** مر عدم را کانچه خوردی باز ده
- Give up, O black Death, what thou hast devoured of plants and healing herbs and leaves and grass!” 1895
- آن چه خوردی واده ای مرگ سیاه ** از نبات و دارو و برگ و گیاه
- O brother, collect thy wits for an instant (and think): from moment to moment (incessantly) there is autumn and spring within thee.
- ای برادر عقل یک دم با خود آر ** دم به دم در تو خزان است و بهار
- Behold the garden of the heart, green and moist and fresh, full f buds and roses and ctpresses and jasmines;
- باغ دل را سبز و تر و تازه بین ** پر ز غنچه‌‌ی ورد و سرو و یاسمین
- Boughs hidden by the multitude of leaves, vast plain and high palace hidden by the multitude of flowers.
- ز انبهی برگ پنهان گشته شاخ ** ز انبهی گل نهان صحرا و کاخ
- These words, which are from Universal Reason, are the scent of those flowers and cypresses and hyacinths.
- این سخنهایی که از عقل کل است ** بوی آن گلزار و سرو و سنبل است
- Didst thou (ever) smell the scent of a rose where no rose was? Didst thou (ever) see the foaming of wine where no wine was? 1900
- بوی گل دیدی که آن جا گل نبود ** جوش مل دیدی که آن جا مل نبود