- Many is the caravanseray that must be quitted, in order that one day the man may reach home. 3260
- بس رباطی که بباید ترک کرد ** تا به مسکن در رسد یک روز مرد
- Though the iron has become red, it is not red (by nature): it (the redness) is a ray borrowed from something that strikes fire.
- گر چه آهن سرخ شد او سرخ نیست ** پرتو عاریت آتش زنی است
- If the window or the house is full of light, do not deem aught luminous except the sun.
- گر شود پر نور روزن یا سرا ** تو مدان روشن مگر خورشید را
- Every door and wall says, “I am luminous: I do not hold the rays of another, I (myself) am this (light).”
- هر در و دیوار گوید روشنم ** پرتو غیری ندارم این منم
- Then the sun says, “O thou who art not right (in thy belief), when I set ’twill become evident (thou wilt see what the truth is).”
- پس بگوید آفتاب ای نارشید ** چون که من غارب شوم آید پدید
- The plants say, “We are green of ourselves, we are gay and smiling (blooming) and we have very beauteous cheeks.” 3265
- سبزه‌‌ها گویند ما سبز از خودیم ** شاد و خندانیم و بس زیبا خدیم
- The season of summer says (to them), “O peoples, behold yourselves when I depart!”
- فصل تابستان بگوید ای امم ** خویش را بینید چون من بگذرم
- The body is boasting of its beauty and comeliness, (while) the spirit, having concealed its glory and pinions and plumes,
- تن همی‌‌نازد به خوبی و جمال ** روح پنهان کرده فر و پر و بال
- Says to it, “O dunghill, who art thou? Through my beams thou hast come to life for a day or two.
- گویدش ای مزبله تو کیستی ** یک دو روز از پرتو من زیستی
- Thy coquetry and prideful airs are not contained in the world (go beyond all bounds), (but) wait till I spring up (and escape) from thee!
- غنج و نازت می‌‌نگنجد در جهان ** باش تا که من شوم از تو جهان