- The plants say, “We are green of ourselves, we are gay and smiling (blooming) and we have very beauteous cheeks.” 3265
- سبزه‌‌ها گویند ما سبز از خودیم ** شاد و خندانیم و بس زیبا خدیم
- The season of summer says (to them), “O peoples, behold yourselves when I depart!”
- فصل تابستان بگوید ای امم ** خویش را بینید چون من بگذرم
- The body is boasting of its beauty and comeliness, (while) the spirit, having concealed its glory and pinions and plumes,
- تن همی‌‌نازد به خوبی و جمال ** روح پنهان کرده فر و پر و بال
- Says to it, “O dunghill, who art thou? Through my beams thou hast come to life for a day or two.
- گویدش ای مزبله تو کیستی ** یک دو روز از پرتو من زیستی
- Thy coquetry and prideful airs are not contained in the world (go beyond all bounds), (but) wait till I spring up (and escape) from thee!
- غنج و نازت می‌‌نگنجد در جهان ** باش تا که من شوم از تو جهان
- They whose love warmed thee will dig a grave for thee, they will make thee a morsel for ants and reptiles. 3270
- گرم‌‌دارانت ترا گوری کنند ** طعمه‌‌ی موران و مارانت کنند
- That one who many a time in thy presence was dying (with desire for thee) will hold his nose at thy stench.”
- بینی از گند تو گیرد آن کسی ** کاو به پیش تو همی‌‌مردی بسی
- The beams of the spirit are speech and eye and ear: the beam (effect) of fire is the bubbling in the water.
- پرتو روح است نطق و چشم و گوش ** پرتو آتش بود در آب جوش
- As the beam of the spirit falls on the body, so fall the beams of the Abdál on my soul.
- آن چنان که پرتو جان بر تن است ** پرتو ابدال بر جان من است
- When the Soul of the soul withdraws from the soul, the soul becomes even as the soulless (lifeless) body. Know (this for sure)!
- جان جان چون واکشد پا را ز جان ** جان چنان گردد که بی‌‌جان تن بدان