Rumi's Masnavi - From thee it shone forth on me: how shouldst thou hide it? Without tongue thou art scattering light, like the moon.

From thee it shone forth on me: how shouldst thou hide it? Without tongue thou art scattering light, like the moon.

از تو بر من تافت چون داری نهان ** می‌‌فشانی نور چون مه بی‌‌زبان‌‌

But if the moon's orb come to speech, it more quickly leads the night-travellers into the (right) way. 3760

لیک اگر در گفت آید قرص ماه ** شب روان را زودتر آرد به راه‌‌

They become safe from error and heedlessness: the voice of the moon prevails over the voice of the ghoul.

از غلط ایمن شوند و از ذهول ** بانگ مه غالب شود بر بانگ غول‌‌

Inasmuch as the moon (even) without speech is showing the way, when it speaks it becomes light upon light.

ماه بی‌‌گفتن چو باشد رهنما ** چون بگوید شد ضیا اندر ضیا

Since thou art the gate of the city of Knowledge, since thou art the beams of the sun of Clemency,

چون تو بابی آن مدینه‌‌ی علم را ** چون شعاعی آفتاب حلم را

Be open, O Gate, to him that seeks the gate, so that by means of thee the husks may reach the core.

باز باش ای باب بر جویای باب ** تا رسد از تو قشور اندر لباب‌‌

Be open unto everlasting, O Gate of Mercy, O Entrance-hall to None is like unto Him.” 3765

باز باش ای باب رحمت تا ابد ** بارگاه ما له کفوا أحد

Every air and mote is indeed a place for vision (of God), (but so long as it is) unopened, who says “Yonder is a door”?

هر هوا و ذره‌‌ای خود منظری است ** ناگشاده کی گود کانجا دری است‌‌

Unless the Watcher open a door, this idea never stirs within.

تا بنگشاید دری را ديدبان ** در درون هرگیز نجنبك این گمان

When a door is opened, he (on whom this idea has dawned) becomes amazed, the bird of hope and desire begins to fly.

چون گشاه شد دری حیران شود ** مرغ اومید و طمع پُران شود