O illustrious one, do not regard work as aught but a name! O cunning one, think not that exertion is aught but a vain fancy!”955
کسب جز نامی مدان ای نامدار ** جهد جز وهمی مپندار ای عیار
How ‘Azrá‘íl (Azrael) looked at a certain man, and how that man fled to the palace of Solomon; and setting forth the superiority of trust in God to exertion and the uselessness of the latter.
نگریستن عزراییل بر مردی و گریختن آن مرد در سرای سلیمان و تقریر ترجیح توکل بر جهد و قلت فایده‌‌ی جهد
One forenoon a freeborn (noble) man arrived and ran into Solomon's hall of justice,
زاد مردی چاشتگاهی در رسید ** در سرا عدل سلیمان در دوید
His countenance pale with anguish and both lips blue. Then Solomon said, “Good sir, what is the matter?”
رویش از غم زرد و هر دو لب کبود ** پس سلیمان گفت ای خواجه چه بود
He replied, “Azrael cast on me such a look, so full of wrath and hate.”
گفت عزراییل در من این چنین ** یک نظر انداخت پر از خشم و کین
“Come,” said the king, “what (boon) do you desire now? Ask (it)!” “O protector of my life,” said he, “command the wind,
گفت هین اکنون چه می‌‌خواهی بخواه ** گفت فرما باد را ای جان پناه
To bear me from here to India. Maybe, when thy slave is come thither he will save his life.”960
تا مرا ز ینجا به هندستان برد ** بو که بنده کان طرف شد جان برد
Lo, the people are fleeing from poverty: hence are they a mouthful for (a prey to) covetousness and expectation.
نک ز درویشی گریزانند خلق ** لقمه‌‌ی حرص و امل ز آنند خلق
The fear of poverty is like that (man's) terror: know thou that covetousness and striving are (like) India (in this tale).
ترس درویشی مثال آن هراس ** حرص و کوشش را تو هندستان شناس
He (Solomon) commanded the wind to bear him quickly over the water to the uttermost part of India.
باد را فرمود تا او را شتاب ** برد سوی قعر هندستان بر آب
Next day, at the time of conference and meeting, Solomon said to Azrael:
روز دیگر وقت دیوان و لقا ** پس سلیمان گفت عزراییل را