Do not leave (in thyself) any trace of fever and bile, that thou mayst get from the world the taste of sugar.
هیچ مگذار از تب و صفرا اثر ** تا بیابی از جهان طعم شکر
Remedium virilitatis adhibe neu virilitate carens cucurreris, that a hundred kinds of fair ones may come forth. [Cure (your) manhood and don’t run around impotently, that a hundred kinds of fair ones may come forth.]
داروی مردی کن و عنین مپوی ** تا برون آیند صد گون خوب روی
Tear the fetter, which is the body, from the foot of thy soul, so that it may race round the arena.
کندهی تن را ز پای جان بکن ** تا کند جولان به گرد آن چمن
Take off the shackle of avarice from thy hands and neck: seize (and enjoy) a new fortune in the old heaven.
غل بخل از دست و گردن دور کن ** بخت نو دریاب در چرخ کهن
And if thou art unable (to do that), fly to the Ka‘ba of (Divine) grace: lay thy helplessness before the Helper.1950
ور نمیتانی به کعبهی لطف پر ** عرضه کن بیچارگی بر چارهگر
Lamentation and weeping are a mighty stock-in-trade (resource); the Universal Mercy is the mightiest nurse (to comfort and cherish).
زاری و گریه قوی سرمایهای است ** رحمت کلی قویتر دایهای است
The nurse and mother seeks a pretext (for giving relief): (she waits to see) when her child will begin to weep.
دایه و مادر بهانه جو بود ** تا که کی آن طفل او گریان شود
He (God) created the child, (namely) your wants, in order that it might moan and that milk might (then) be produced for it.
طفل حاجات شما را آفرید ** تا بنالید و شود شیرش پدید
He said, “Call ye upon God!” Refrain not thou from lamentation, in order that the milk of His loving kindnesses may flow.
گفت ادعوا الله بیزاری مباش ** تا بجوشد شیرهای مهرهاش
The howling of the wind and the pouring forth of (rain like) milk from the cloud are for care of us: (have) patience one moment!1955
هوی هوی باد و شیر افشان ابر ** در غم مااند یک ساعت تو صبر