- One must seclude one's self from strangers, (but) not from the friend: the fur-coat is for winter, not for spring. 25
- خلوت از اغیار باید نه ز یار ** پوستین بهر دی آمد نه بهار
- (If) the intellect is paired with another intellect, light increases and the way becomes plain;
- عقل با عقل دگر دو تا شود ** نور افزون گشت و ره پیدا شود
- (But if) the fleshly soul makes merry with another fleshly soul, darkness increases, the way becomes hidden.
- نفس با نفس دگر خندان شود ** ظلمت افزون گشت و ره پنهان شود
- The friend is thine eye, O huntsman: keep him pure from (unsoiled by) sticks and straws.
- یار چشم تست ای مرد شکار ** از خس و خاشاک او را پاک دار
- Beware! Do not make a dust with thy tongue's broom, do not make a present of rubbish to thine eye.
- هین به جاروب زبان گردی مکن ** چشم را از خس ره آوردی مکن
- Since the true believer is a mirror for the true believer, his face is safe from defilement. 30
- چون که مومن آینهی مومن بود ** روی او ز آلودگی ایمن بود
- The friend is a mirror for the soul in sorrow: breathe not on the face of the mirror, O my soul!
- یار آیینه ست جان را در حزن ** در رخ آیینهای جان دم مزن
- Lest it cover its face to (conceal itself from) thee at once, thou must swallow (suppress) thy breath at every moment.
- تا نپوشد روی خود را در دمت ** دم فرو خوردن بباید هر دمت
- Art thou less than earth? When a plot of earth finds a friend, that is, a springtide, it finds (gains) a hundred thousand flowers.
- کم ز خاکی چون که خاکی یار یافت ** از بهاری صد هزار انوار یافت
- The tree that is united with a friend, that is, the sweet air (of spring), blossoms from head to foot;
- آن درختی کاو شود با یار جفت ** از هوای خوش ز سر تا پا شکفت