For the miracle is ashamed and scornful of these (bodily) senses: how should a peacock be (confined) in a narrow pit?
کان عجب زین حس دارد عار و ننگ ** کی بود طاوس اندر چاه تنگ
Take heed not to call me garrulous: I say (only) one in a hundred, and that (one) like a hair.3505
تا نگویی مر مرا بسیار گو ** من ز صد یک گویم و آن همچو مو
How some Súfís abused a certain Súfí, saying that he talked too much in the presence of the Shaykh.
تشنیع صوفیان بر آن صوفی که پیش شیخ بسیار میگوید
Some Súfís abused a certain Súfí, and came to the Shaykh of the convent,
صوفیان بر صوفیی شنعت زدند ** پیش شیخ خانقاهی آمدند
And said to the Shaykh, “Demand justice for our souls from this Súfí, O Guide!”
شیخ را گفتند داد جان ما ** تو از این صوفی بجو ای پیشوا
He said, “Why, what is the complaint, O Súfís?” He (their spokesman) replied, “This Súfí has three annoying habits:
گفت آخر چه گله ست ای صوفیان ** گفت این صوفی سه خو دارد گران
In speech he is garrulous as a bell; in eating he eats more than twenty persons;
در سخن بسیار گو همچون جرس ** در خورش افزون خورد از بیست کس
And if he sleep, he is like the Men of the Cave.” (Thus) did the Súfís march to war (against him) before the Shaykh.3510
ور بخسبد هست چون اصحاب کهف ** صوفیان کردند پیش شیخ زحف
The Shaykh turned his face towards that dervish, saying, “In every case that exists, take the middle (course).
شیخ رو آورد سوی آن فقیر ** که ز هر حالی که هست اوساط گیر
(It is stated) in Tradition that the best things are the mean (those between the two extremes): the (four) humours are beneficial through being in equipoise.
در خبر خیر الأمور أوساطها ** نافع آمد ز اعتدال أخلاطها
If by accident (any) one humour become excessive, disease appears in the human body.
گر یکی خلطی فزون شد از عرض ** در تن مردم پدید آید مرض