- In the sight of this assembly (of people) thou art as the candle of heaven: leave off severing thyself (from them) and adopting seclusion.
- پیش این جمعی چو شمع آسمان ** انقطاع و خلوت آری را بمان
- ’Tis not the time for seclusion: come into the assembly, O thou who art (as) the humáy, while the guidance (of souls) is like Mount Qáf.
- وقت خلوت نیست اندر جمع آی ** ای هدی چون کوه قاف و تو همای
- The full-moon is moving by night on the upper part of the sky: it does not cease from its journey because of the outcry of the dogs.
- بدر بر صدر فلک شد شب روان ** سیر را نگذارد از بانگ سگان
- The scoffers keep making an outcry, like dogs, at thy full-moon in the direction of thy high place. 1465
- طاعنان هم‌چون سگان بر بدر تو ** بانگ می‌دارند سوی صدر تو
- These dogs are deaf to the (Divine) command, ‘Be ye silent’: from folly (they are) bow-wowing at thy full-moon.
- این سگان کرند از امر انصتوا ** از سفه و عوع کنان بر بدر تو
- Hark, O (thou who art) the cure for the sick, do not, on account of anger against the deaf, let go the staff of the blind.
- هین بمگذار ای شفا رنجور را ** تو ز خشم کر عصای کور را
- Didst not thou say?—‘He that leads a blind man on the (right) way gains a hundred recompenses and rewards from God.
- نه تو گفتی قاید اعمی به راه ** صد ثواب و اجر یابد از اله
- Whoever leads a blind man forty steps is pardoned and will find salvation.’
- هر که او چل گام کوری را کشد ** گشت آمرزیده و یابد رشد
- Do thou, therefore, lead away from this impermanent world the multitude of the blind, file on file. 1470
- پس بکش تو زین جهان بی‌قرار ** جوق کوران را قطار اندر قطار
- This is the business of a guide: thou art the Guide, thou art the joy for (dispelling) the sorrow of the last (period of) time.
- کار هادی این بود تو هادیی ** ماتم آخر زمان را شادیی