In despite of thee God Himself chose me out: that (plot) which thy soul was concocting was overthrown.”2335
کوری تو حق مرا خود برگزید ** سرنگون شد آنچ نفست میپزید
He (Pharaoh) said, “Let these things be without any doubt (grant that all this is true): is it (the gratitude) due to me and to the bread and salt (which thou hast eaten)
گفت اینها را بهل بیهیچ شک ** این بود حق من و نان و نمک
That thou shouldst treat me with contumely in the presence of the assembled people and make the bright day dark to my heart?”
که مرا پیش حشر خواری کنی ** روز روشن بر دلم تاری کنی
He (Moses) said, “The contumely of the Resurrection is more grievous, (which thou wilt suffer) if thou do not pay regard to me in good and evil.
گفت خواری قیامت صعبتر ** گر نداری پاس من در خیر و شر
Thou canst not bear the bite of a flea: how wilt thou taste (endure) the bite of a snake?
زخم کیکی را نمیتوانی کشید ** زخم ماری را تو چون خواهی چشید
In appearance I am ruining thy work, but (in reality) I am making a thorn into a rose-garden.2340
ظاهرا کار تو ویران میکنم ** لیک خاری را گلستان میکنم
Explaining that cultivation consists in devastation and composure in distraction and wholeness in brokenness and success in failure and existence in non-existence; and thus (with) the rest of the contraries and pairs.
بیان آنک عمارت در ویرانیست و جمعیت در پراکندگیست و درستی در شکستگیست و مراد در بیمرادیست و وجود در عدم است و علی هذا بقیة الاضداد والازواج
A certain man came and was cleaving the soil: a fool cried out and could not control himself,
آن یکی آمد زمین را میشکافت ** ابلهی فریاد کرد و بر نتافت
Saying, ‘Wherefore are you ruining this soil and cleaving and scattering it?’
کین زمین را از چه ویران میکنی ** میشکافی و پریشان میکنی
‘O fool,’ said he, ‘begone, do not interfere with me: recognise (the difference of) cultivation from devastation.
گفت ای ابله برو و بر من مران ** تو عمارت از خرابی باز دان
How should this (soil) become a rose-garden or cornfield till this soil becomes ugly and ruined?
کی شود گلزار و گندمزار این ** تا نگردد زشت و ویران این زمین