If I have sought to rob thee of thy honour I come, O Moon (of beauty), with sword and winding-sheet.315
گر شدم در راه حرمت راه‌زن ** آمدم ای مه به شمشیر و کفن
Do not cut off my feet and head save with thine own hand, for I belong to this hand, not to another hand.
جز به دست خود مبرم پا و سر ** که ازین دستم نه از دست دگر
Thou art talking again of separation: do whatsoever thou wilt, but do not this!”
از جدایی باز می‌رانی سخن ** هر چه خواهی کن ولیکن این مکن
The way is now made (open for entering) into the realm of Discourse (Exposition); (but) ‘tis impossible to speak (on the subject), since there is no time (to do so at present).
در سخن آباد این دم راه شد ** گفت امکان نیست چون بیگاه شد
We have told the husks (externals), but the kernel (the inner meaning) is buried; if we remain (alive), this will not remain (concealed) as it is now.
پوستها گفتیم و مغز آمد دفین ** گر بمانیم این نماند همچنین
How the beloved rejected the excuses of the lover and rubbed his duplicity into him.
رد کردن معشوقه عذر عاشق را و تلبیس او را در روی او مالیدن
The loved one opened her lips to answer him, saying, “On my side it is day, and on thy side it is night.320
در جوابش بر گشاد آن یار لب ** کز سوی ما روز سوی تست شب
Why in contention dost thou bring forward dark evasions be fore those who see (the truth plainly)?
حیله‌های تیره اندر داوری ** پیش بینایان چرا می‌آوری
To us, all the deceit and dissimulations that thou hast in thy heart are manifest and clear as day.
هر چه در دل داری از مکر و رموز ** پیش ما رسواست و پیدا هم‌چو روز
If we, in kindness to our servant, cover it up, why dost thou carry shamelessness beyond the limit?
گر بپوشیمش ز بنده‌پروری ** تو چرا بی‌رویی از حد می‌بری
Learn from thy Father; for in (the hour of) sin Adam came down willingly to the vestibule
از پدر آموز که آدم در گناه ** خوش فرود آمد به سوی پایگاه