On that account, O thou who choosest gold, God will make this earth silvern on the Day of Resurrection.
حق برای آن کند ای زرگزین ** روز محشر این زمین را نقره گین
“We have no need of gold, for we are very skilful: we make earthly beings entirely golden.
فارغیم از زر که ما بس پر فنیم ** خاکیان را سر به سر زرین کنیم
How shall we beg gold of you? We (can) make you (spiritual) alchemists.
از شما کی کدیه‌ی زر می‌کنیم ** ما شما را کیمیاگر می‌کنیم
Abandon (all) that, (even) if it is the kingdom of Saba, for beyond (this) water and earth there are many kingdoms.”660
ترک آن گیرید گر ملک سباست ** که برون آب و گل بس ملکهاست
That which thou hast called a throne is (really) a splint- bandage: thou deemest (it) the seat of honour, but (in truth) thou hast remained at the door.
تخته‌بندست آن که تختش خوانده‌ای ** صدر پنداری و بر در مانده‌ای
(If) thou hast not sovereignty over thine own beard, how wilt thou exercise sovereignty over good and evil?
پادشاهی نیستت بر ریش خود ** پادشاهی چون کنی بر نیک و بد
Without thy wish, thy beard grows white: be ashamed of thy beard, O thou whose hopes are perverse.
بی‌مراد تو شود ریشت سپید ** شرم دار از ریش خود ای کژ امید
He (God) is the Possessor of the Kingdom: whosoever lays his head before Him, to him He gives a hundred kingdoms without the terrestrial world;
مالک الملک است هر کش سر نهد ** بی‌جهان خاک صد ملکش دهد
But the (inward) savour of a single prostration before God will be more sweet to thee than two hundred empires:665
لیک ذوق سجده‌ای پیش خدا ** خوشتر آید از دو صد دولت ترا
Then thou wilt cry (in humble entreaty), “I desire not kingdoms: commit unto me the kingdom of that prostration.”
پس بنالی که نخواهم ملکها ** ملک آن سجده مسلم کن مرا