From (the time of) the evening prayer till the hour of dawn, those folk were throwing dust on their heads.
از نماز شام تا وقت سحر ** خاک می‌کردند بر سر آن نفر
(Then) all voices were hushed: the (Divine) mercy came upon that perverse people.
جملگی آوازها بگرفته شد ** رحم آمد بر سر آن قوم لد
After despair and unrestrained lamentation, little by little the cloud began to turn back.1615
بعد نومیدی و آه ناشکفت ** اندک‌اندک ابر وا گشتن گرفت
The story of Yúnus is long and broad: it is time (to speak) of the Earth and (resume) the far-spread tale.
قصه‌ی یونس درازست و عریض ** وقت خاکست و حدیث مستفیض
Since humble entreaty has (such) value with God—and where (else) has lamentation the price (reward) that it has there?—
چون تضرع را بر حق قدرهاست ** وآن بها که آنجاست زاری را کجاست
Oh, (take) hope! Now (to-day) gird thy loins tight! Arise, O weeper, and laugh continually,
هین امید اکنون میان را چست بند ** خیز ای گرینده و دایم بخند
For the glorious King is ranking tears as equal in merit to the blood of the martyr.
که برابر می‌نهد شاه مجید ** اشک را در فضل با خون شهید
The sending of Isráfíl (Seraphiel), on whom be peace, to the Earth with orders to take a handful of clay for moulding the body of Adam, on whom be peace.
فرستادن اسرافیل را علیه‌السلام به خاک کی حفنه‌ای بر گیر از خاک بهر ترکیب جسم آدم علیه‌السلام
Our God said to Seraphiel, “Go, fill thy hand with that clay and come (back).”1620
گفت اسرافیل را یزدان ما ** که برو زان خاک پر کن کف بیا
Seraphiel, likewise, came to the Earth: again the Earth began to moan,
آمد اسرافیل هم سوی زمین ** باز آغازید خاکستان حنین
Saying, “O Angel of the trumpet (of Resurrection) and O Sea of life, by whose breaths the dead are revived,
کای فرشته‌ی صور و ای بحر حیات ** که ز دمهای تو جان یابد موات