Thou art the Angel of mercy: show mercy, for the humá will not harm any (common) bird.
تو فرشته‌ی رحمتی رحمت نما ** زانک مرغی را نیازارد هما
O (thou who art) healing and mercy to the sorrowful, do thou the same as those two benefactors did.”
ای شفا و رحمت اصحاب درد ** تو همان کن کان دو نیکوکار کرد
At once Seraphiel returned to the King: in God's presence he excused himself and told what had passed,1645
زود اسرافیل باز آمد به شاه ** گفت عذر و ماجرا نزد اله
Saying, “Outwardly (formally) Thou gavest (me) the command to take (the clay), (but) Thou didst inspire my conscience to do the opposite of that.
کز برون فرمان بدادی که بگیر ** عکس آن الهام دادی در ضمیر
The command to take Thou didst address to my ear, the prohibition against hardheartedness Thou didst address to my understanding.
امر کردی در گرفتن سوی گوش ** نهی کردی از قساوت سوی هوش
Mercy, being prior, prevailed over wrath, O Lord whose actions are incomparable and whose dealings are gracious.”
سبق رحمت گشت غالب بر غضب ** ای بدیع افعال و نیکوکار رب
The sending of Azrael, the Angel of firm resolution and strong mind, on whom be peace, to seize a handful of clay in order that the body of Adam, on whom be peace, might be quickened.
فرستادن عزرائیل ملک العزم و الحزم را علیه‌السلام ببر گرفتن حفنه‌ای خاک تا شود جسم آدم چالاک عیله‌السلام و الصلوة
Straightway God said to Azrael, “Behold the Earth full of vain imagination!
گفت یزدان زو عزرائیل را ** که ببین آن خاک پر تخییل را
Find that feeble unjust old crone: hark, fetch a handful of clay and make haste!”1650
آن ضعیف زال ظالم را بیاب ** مشت خاکی هین بیاور با شتاب
Azrael, the captain of the (Divine) Decree, went off towards the terrestrial globe for the purpose of requisition.
رفت عزرائیل سرهنگ قضا ** سوی کره‌ی خاک بهر اقتضا
The Earth, according to rule, began lamenting loudly: she adjured him, she swore many an oath,
خاک بر قانون نفیر آغاز کرد ** داد سوگندش بسی سوگند خورد