- How should poesy and rhyme come to me after the foundations of sanity are destroyed?
- کیف یاتی النظم لی والقافیه ** بعد ما ضاعت اصول العافیه
- ’Tis not (merely) one madness I have amidst the sorrows of love; nay, but madness on madness on madness.
- ما جنون واحد لی فی الشجون ** بل جنون فی جنون فی جنون
- My body is wasted away by secret indications of the mysteries, ever since I beheld eternal life (baqá) in dying to self (faná). 1895
- ذاب جسمی من اشارات الکنی ** منذ عاینت البقاء فی الفنا
- O Ayáz, from love of thee I have become (thin) as a hair: I am unable to tell (thy) story, do thou tell my story.
- ای ایاز از عشق تو گشتم چو موی ** ماندم از قصه تو قصه‌ی من بگوی
- Many a tale of thy love have I recited with (all) my soul: (now) that I have become (unsubstantial as) a tale, do thou recite mine.
- بس فسانه‌ی عشق تو خواندم به جان ** تو مرا که افسانه گشتستم بخوان
- Verily thou art reciting, O model (for all), not I: I am Mount Sinai, thou art Moses, and this (discourse) is the echo.
- خود تو می‌خوانی نه من ای مقتدی ** من که طورم تو موسی وین صدا
- How should the helpless mountain know what the words are? The mountain is empty of that (meaning) which Moses knows.
- کوه بیچاره چه داند گفت چیست ** زانک موسی می‌بداند که تهیست
- The mountain knows (only) according to its own measure: the body hath (only) a little of the grace of the spirit. 1900
- کوه می‌داند به قدر خویشتن ** اندکی دارد ز لطف روح تن
- The body is like the astrolabe in respect of (the use of the latter in) calculation (of altitudes): it is a sign (for seekers) of the sun-like spirit.
- تن چو اصطرلاب باشد ز احتساب ** آیتی از روح هم‌چون آفتاب
- When the astronomer is not keen-sighted, an astrolabe-moulder is required,
- آن منجم چون نباشد چشم‌تیز ** شرط باشد مرد اصطرلاب‌ریز