- That stony nature does not remain in it: back and front, it is filled with sunniness.
- وصف آن سنگی نماند اندرو ** پر شود از وصف خور او پشت و رو
- Afterwards, if it love itself, that (self-love) is love of the sun, O youth;
- بعد از آن گر دوست دارد خویش را ** دوستی خور بود آن ای فتا
- And if it love the sun with (all) its soul, ’tis undoubtedly love of itself.
- ور که خود را دوست دارد ای بجان ** دوستی خویش باشد بی‌گمان
- Whether the pure ruby loves itself or whether it loves the sun,
- خواه خود را دوست دارد لعل ناب ** خواه تا او دوست دارد آفتاب
- There is really no difference in these two loves: both sides (aspects) are naught but the radiance of the sunrise. 2030
- اندرین دو دوستی خود فرق نیست ** هر دو جانب جز ضیای شرق نیست
- Until it (the stone) has become a ruby, it is an enemy to itself, because it is not a single “I”: two “I's” are there;
- تا نشد او لعل خود را دشمنست ** زانک یک من نیست آنجا دو منست
- For the stone is dark and blind to the day (-light): the dark is essentially opposed to light.
- زانک ظلمانیست سنگ و روزکور ** هست ظلمانی حقیقت ضد نور
- (If) it love itself, it is an infidel, because it offers intense resistance to the supreme Sun.
- خویشتن را دوست دارد کافرست ** زانک او مناع شمس اکبرست
- Therefore ’tis not fitting that the stone should say “I,” (for) it is wholly darkness and in (the state of) death.
- پس نشاید که بگوید سنگ انا ** او همه تاریکیست و در فنا
- A Pharaoh said “I am God” and was laid low; a Mansúr (Halláj) said “I am God” and was saved. 2035
- گفت فرعونی انا الحق گشت پست ** گفت منصوری اناالحق و برست