If any one take a radish from a (greengrocer's) shop, saying, ‘This is decreed by God, O man of understanding,’3060
از دکانی گر کسی تربی برد ** کین ز حکم ایزدست ای با خرد
You (the greengrocer) will give him two or three blows on the head with your fist, (as though to say), ‘O detestable man, this (beating) is God's decree that you put it (the radish) back here.’
بر سرش کوبی دو سه مشت ای کره ** حکم حقست این که اینجا باز نه
Since this excuse, O trifler, is not accepted (even) by a greengrocer in the case of (stealing) a single vegetable,
در یکی تره چو این عذر ای فضول ** مینیاید پیش بقالی قبول
How are you placing (such) a reliance on this excuse and frequenting the neighbourhood of (such) a dragon?
چون بدین عذر اعتمادی میکنی ** بر حوالی اژدهایی میتنی
By (making) an excuse like this, O ignoble simpleton, you sacrifice all—your life, your property, and your wife;
از چنین عذر ای سلیم نانبیل ** خون و مال و زن همه کردی سبیل
(For) afterwards every one will pluck your moustache and offer (the same) excuse and make himself out to be acting under compulsion.3065
هر کسی پس سبلت تو بر کند ** عذر آرد خویش را مضطر کند
If ‘the decree of God’ seems to you a proper excuse, then instruct me and give me a canonical decision (on the point);
حکم حق گر عذر میشاید ترا ** پس بیاموز و بده فتوی مرا
For I have a hundred desires and lusts, (but) my hand is tied by fear and awe (of God).
که مرا صد آرزو و شهوتست ** دست من بسته ز بیم و هیبتست
Do me a favour, then: teach me the excuse, untie the knots from my hands and feet!
پس کرم کن عذر را تعلیم ده ** برگشا از دست و پای من گره
You have chosen a handicraft, (thereby) saying (virtually), ‘I have a (certain) choice and a (certain) thought.’
اختیاری کردهای تو پیشهای ** که اختیاری دارم و اندیشهای